Od starożytności indyjscy mnisi dzielą się na dwie grupy: śastra-dhārī, czyli tych, którzy noszą święte pisma, oraz astra-dhārī – tych, którzy noszą broń.

W dawnych czasach astra-dhārī, znani również jako naga, czyli nadzy sāddhu, otrzymali zadanie ochrony śastra-dhārī (uczonych mnichów) i świątyń przed najeźdźcami. Z biegiem czasu potrzeba takiej ochrony stopniowo zanikała. Do tego momentu naga sāddhu zorganizowali się w siedem odrębnych wspólnot, znanych jako „akhara”. Są to: Juna, Avahan, Mahanirvani, Atal, Niranjani, Agni i Anand.

Struktury akhara istnieją od 2000 do 2500 lat – przynajmniej Atal, Juna i Niranjani sięgają tak odległej przeszłości.

Każda Akhara wybiera Āćāryę Mandaleśvara, którego obowiązkiem jest duchowe przewodnictwo nad daną wspólnotą mnichów oraz udzielanie inicjacji nowicjuszom poprzez przekazanie sannyasa-dikszā (inicjacji wyrzeczenia).

Mandaleśvar to również mnich, znany i szanowany w ramach danej Akhary, który zajmuje w niej honorowe miejsce. Pełni on funkcję opiekuna i duchowego przewodnika dla pozostałych mnichów.

W VIII wieku n.e. Śrī Ādi Śankarācārya wniósł bardziej filozoficzną, sanskrycką kulturę i wystąpił jako organizator ruchu baba, nadając mu strukturę i zakładając cztery główne klasztory (maṭha) dla wszystkich baba w Indiach: Śringeri na południu, w Rameśwaramie, w rejonie przylądka Kanyakumari; Joshimath na północy, w Badrinath; Dwaraka na zachodzie, w stanie Gudźarat;

Puri Maṭh na wschodzie, w Jagannath Puri, w stanie Orisa. Śankara wyznaczył czterech swoich głównych uczniów do kierowania tymi maṭhami. Równolegle istniało wielu sādhu, związanych z tradycją Dattatreyi, którzy praktykowali głównie to, co dziś określamy jako joga i tantra – różne metody mistyczne, często powiązane z śaktyzmem (czczeniem Absolutu w jego żeńskiej postaci).

Aby te potężne energie mogły być utrzymywane pod kontrolą, powstały Akharā – zakony duchowe. Dawna nazwa Juna Akhara brzmiała Datta Akhara. Później powstały inne Akhary.

Różnice między nimi polegały na tym, że każda Akhara, składająca się z różnych linii przekazu, miała swoje główne Bóstwo. W przypadku Juna Akhara jest to Dattatreya.

Na przykład Agni Akhara czci Sūryę, Boga Słońca.

Tradycja ustna nie jest eklektyczna – nie czerpie wiedzy z przypadkowych źródeł. Jedynymi autorytetami w przekazie są Guru oraz członkowie danej linii.

Rampuri Baba, amerykański sāddhu,  Starszyzna Juna Akhary.

Zakon monastyczny Juna Akhara należy do siedmiu najstarszych i najbardziej wpływowych wspólnot. Założony przez Bhagawana Dattatreję, został później zreorganizowany przez Ādi Śankarācāryę jako zakon sannjasinów.

Słowo „Juna” oznacza „stary, dawny”, natomiast „Akhara” – „zgromadzenie, wspólnota duchowych autorytetów”.

Dawna nazwa Juna Akhary brzmiała Datta Akhara.

W zakonie Juna Akhara istnieją 52 linie przekazu: 16 linii Puri, 14 linii Giri oraz kolejne 13 linii Giri, 4 Bharati, 4 Saraswati i 1 linia Lama.

Oznacza to, że w ramach Akhary uznaje się również tubylczych lamów z linii Padmasambhavy (Guru Rinpocze).

Obecnie Juna Akhara jest najliczniejszym spośród wszystkich zakonów monastycznych w Indiach – liczy ponad 200 000 członków – i skupia w swoich szeregach, jak już wspomniano, ascetów z tradycji Puri, Saraswati, Giri, Bharati, Tirtha oraz innych linii przekazu.

Āćāryą Juna Akhary od 1998 roku jest Swami Avadheshanand Giri.

W zakonie znajduje się wiele dziesiątek tysięcy baba – pustelników i świętych ludzi, którzy przestrzegają tradycji przekazu wiedzy o Prawdzie.

W jego szeregach jest również kilka tysięcy tapa-swami – pustelników podejmujących surowe ascezy, którzy praktykują w Himalajach, na lodowcu Gangotri, u źródeł Gangi.

Choć największa obecność Juna Akhary skupia się u podnóża Himalajów, świątynie i aśramy tego zakonu rozsiane są po całych Indiach, szczególnie licznie w tradycyjnych miejscach pielgrzymkowych.

W lutym 2010 roku, podczas Maha Kumbhameli, z inicjatywy Śri Pailot Babadźiego, rosyjskojęzyczny Guru – Swami Vishnu Dev – został inicjowany do starożytnego zakonu sannjasinów Juna Akhara i od tego czasu jest Mahāmandaleśvarem Zakonu Monastycznego Dattatreyi.

”Dziś zostałem przyjęty do zakonu Juna Akhara. Zazwyczaj trzymam się z daleka od wszelkich oficjalnych procedur i nie należę do ich zwolenników, ale w tym przypadku było to konieczne – dla podtrzymania Dharmy. Od teraz jesteśmy oficjalnie związani z linią Juna Akhara, ze świętymi tej linii oraz z samym Śrim Śankarą.

Centralnym Bóstwem zakonu jest Dattatreya. Ten Święty jest również naszym centralnym Bóstwem. Nasze duchowe połączenie z Dattą, można powiedzieć, zostało ugruntowane i objawione poprzez nasze wstąpienie do Zakonu – choć ta więź istniała zawsze, a błogosławieństwa były z nami od początku. Niech Dattatreya nas błogosławi!”

Swami Vishnudevananda Giri

8 lutego 2013 roku po raz pierwszy w historii status Mahāmandaleśvar w zakonie Juna Akhara otrzymała kobieta z Europy – rosyjskojęzyczna mniszka, uczennica Gurudźi Swamiego Vishnudevanandy Giri – Swamini Ananda Lila Giri. Przez wiele lat była przełożoną klasztoru w Divya Loka i znana jest ze swoich ascetycznych praktyk, które inspirują sāddhu zarówno w Rosji, jak i w Indiach.