Dattatreja jako Nauczyciel ludzkości

Przedmowa od autora

Na ścieżce duchowej każdy poszukiwacz duchowy prędzej czy później uświadamia sobie, że świat ludzi, droga ludzi, wartości ludzi i znaczenia, według których żyją, nie istnieją same z siebie — są oparte na czymś większym, głębszym, świętym, na czymś niewidzialnym, sakralnym, tajemnym, ukrytym, boskim.

Tylko przenikając do tej tajemnej, świętej sfery boskości, można odnaleźć odpowiedzi na wszystkie swoje pytania. Daremne jest poszukiwanie odpowiedzi na fundamentalne pytania życia, poszukiwanie Prawdy w naszym świeckim, ludzkim wymiarze.

Nasz świat nie zawiera prawdziwych odpowiedzi na te pytania — może jedynie wskazać drogę, zasugerować subtelną boską rzeczywistość, która się za nim skrywa. Ta boska rzeczywistość jest zawsze obecna, tuż obok nas, nigdy nas nie opuściła, lecz my dawno temu utraciliśmy z nią kontakt, zapomnieliśmy o niej i wykluczyliśmy ją z naszego życia.

Idąc duchową ścieżką, oczyszczając się z ograniczonego postrzegania, kleś i domieszek egoizmu, poszukiwacz ponownie zbliża się do tej boskiej rzeczywistości, wchodzi w ten wymiar i zatrzymuje się — poruszony, pełen czci, zachwytu i zdumienia.

Z jego oczu opada zasłona i po raz kolejny przekonuje się, jak bardzo mistyczna, sakralna, złożona, niepojęta, tajemnicza i wieloznaczna jest rzeczywistość, w której żyjemy.

Wznosząc się na ten poziom, poszukiwacz stopniowo zaczyna widzieć jasno i rozumieć, że świat w swej istocie jest boski, a wszystko, co istnieje na ziemi, ma swoje odbicie w boskim wymiarze (przypomnijmy słynne powiedzenie Hermesa Trismegistosa: „To, co na dole, jest jak to, co na górze”), z tą różnicą, że owo odbicie jest o wiele głębsze, subtelniejsze, pełniejsze i prawdziwsze.

Poprawniej byłoby powiedzieć, że nasz ziemski, materialny świat jest niedoskonałym odblaskiem boskiego wymiaru.

Wchodząc w ten wymiar, poszukiwacz nieuchronnie spotyka się z potężnymi boskimi siłami, siddhami, bogami, aniołami, niepojętymi, pozaświatowymi świetlistymi istotami, które żyją w wyższych wymiarach, według innych praw, myślą głębiej i szybciej, postrzegają świat w zupełnie inny sposób, znają jego przeszłość i przyszłość, pamiętają każde jego słowo wypowiedziane od chwili narodzin i rozumieją go lepiej, niż on sam siebie.

Tam spotyka istoty, dla których nie istnieją: niewiedza, śmierć, cierpienie, ból, żal, choroba ani ograniczenia — istoty, które nie żyją w ludzkim sensie, lecz bawią się, radując swoją mądrością, dla których przestrzeń i czas zdają się nie istnieć, których aura promieniuje światłem w niezliczonych kierunkach, które mają nie jedno ciało, lecz tyle, ile zapragną, które stwarzają światy, wszechświaty, cywilizacje i kultury jednym aktem woli, które kontrolują istotę procesów dziejących się na Ziemi i innych planetach, które naprawdę pojmują świat jako jedną świadomość, w której podział na podmiot i przedmiot jest jedynie umowny.

To siddhowie, ryszi, bogowie, bóstwa – nasi wielcy przodkowie, prarodzice, poprzednicy i twórcy naszej cywilizacji.

Spotkanie z boskimi istotami jest nieuniknione na duchowej ścieżce szczerego poszukiwacza. Jeśli takie spotkanie się nie wydarza, oznacza to tylko jedno – brak wystarczającego wysiłku, wiary i dobrej karmy.

Na duchowej ścieżce nie sposób ominąć spotkania z boskimi istotami, ponieważ istoty boskie w pewnym sensie są nami samymi – to nasza tajemna, święta część, która w odpowiednim czasie ukazuje się naszemu wewnętrznemu spojrzeniu; to nasze własne „ja”, odbite w czystym zwierciadle Absolutu.

Jednocześnie istoty boskie są wyrazem sił niewyobrażalnie większych niż my sami – sił globalnych, złożonych, o skali niewiarygodnej głębi, niepojętych, kosmicznych.

Siły te nie są niczym ograniczone – mogą być bezosobowe lub przyjmować formę indywidualności, nie mieć ciała lub posiadać miliardy ciał w całym wszechświecie, ich czystość i doskonałość przekracza granice pojmowania, ich mądrość jest nieuchwytna dla naszego umysłu, ich myślenie – niepojęte, ich cele – niepodległe ludzkiemu rozumowi, ich działania – poza granicami naszej logiki, a nawet medytacji.

Nie można ich pojąć – można jedynie w nie wierzyć, przyzywać je, utożsamiać się z nimi, zlewać z nimi swoją świadomość i w końcu ze zdumieniem odkrywać te siły w sobie.

Jedną z takich wielkich sił jest boski Nauczyciel wszystkich joginów, Guru wszystkich Guru, awadhuta, boski mędrzec – Bhagawan Dattatreja.

Dattatreja to wielki boski kosmiczny gracz, przebywający poza czasem i przestrzenią. Dattatreja to i Brahma, i Wisznu, i Śiwa, i Kryszna; to także Rod, i Weles, i Perun, i Swarog, i Hermes Trismegistos, i Thor, i Odyn, i Zeus, i Posejdon; to również Wasisztha, i Śankara, i Budda, i Chrystus, i Padmasambhawa, i Laozi.

Nie ma takiej postaci ani formy, której Dattatreja nie mógłby przyjąć – tak wielka jest jego natura, tak szeroka jego istota, tak bezgraniczna jego energia.

Droga Dattatreji to droga absolutnej, naturalnej wolności – droga intuicyjnej gry z rzeczywistością, spontanicznej mądrości, opartej na zrozumieniu boskiej istoty wszechświata.

Dattatreja, jako boski awadhuta, tańczy w przestrzeni, szybując z chmurami, latając z wiatrem, płynąc z rzekami i wodami, a także pozostając nieruchomym wraz z górami.

Tych, którzy szukają drogi do prawdziwej wolności, Dattatreja zawsze oczekuje – pełen współczucia i mądrości. Wszyscy my, w ten czy inny sposób, kroczymy ścieżką Dattatreji, niezależnie od tego, jak ją nazywamy, w co wierzymy i za czym podążamy – ponieważ prawdziwa Ścieżka do wolności jest zawsze jedna, choć początkowo wydaje się, że jest ich wiele.

To ścieżka do boskości i jedności.

Swami Wisznudewananda Giri

Divja Loka, sierpień–listopad 2010 r.

Rozdział 1. Dattatreja jako wybrane bóstwo

Pieśń pochwalna Bhagawana Dattatreji

Znowu i znowu ja,

drżąc z radości,

płacząc z czciwego uniesienia i oddania

wraz ze wszystkimi istotami żywymi,

ciałem, mową i umysłem

wychwalam tego Najwyższego Władcę,

Gurua wszystkich Guru,

lwa wśród mędrców,

króla wszystkich joginów,

awadhutów i siddhów,

boga wśród bogów –

Bhagawana Dattatreję,

Tego, który jest samą najwyższą Prawdą,

który jest Najwyższym Bhagawanem,

posiadającym sześć nieograniczonych

doskonałości:

wszechmoc (aiśwarja),

boską siłę (bala),

boską chwałę (jaśas),

wszechświatowe bogactwo energii i pomyślność (śrī),

boską wiedzę (dźńāna),

a także oderwanie od świata

i samowystarczalność (wairagja).

Znowu i znowu

wychwalam tego Najwyższego Boga,

który będąc samym Parabrahmanem,

rodzącym światy i wszechświaty,

zawiera w sobie Brahmę, Wisznu i Śiwę

wraz z ich małżonkami, towarzyszami i orszakami,

Tego wszechwiedzącego, wszechprzenikającego,

pełnego mocy Śaktimana –

Władcę wszystkich sił we Wszechświecie,

Tego, który posiada

trzy wielkie boskie

siły stworzenia:

mądrość,

wolę i działanie,

widoczne jako Mahasaraswati,

Mahalakszmi i Maheszwari.

Wychwalam Tego Najwyższego,

którego wysławiają riszi, kumarowie, siddhowie

za Jego nieskończoną mądrość,

boską moc i chwałę,

Tego władcę joginów i siddhów,

który zawiera w sobie wszystkie dewaty,

takie jak Indra, Waju, Soma,

Surja, Waruna, Agni,

Kuwera, Rudrowie i Marutowie,

który jest mieszkaniem

dla milionów gandharwów, czaranów,

widjadharów, apsar, kinnnarów,

jakszów, guhjaków, nagów

i innych cudownych istot,

Tego, który przebywa w sercu

każdego Guru, każdego świętego i sadhu

jako jego Wyższe „Ja”

w formie przestrzeni czystej świadomości,

podobnej do bezkresnego nieba.

Tego niezrównanego,

który posiada pięć wielkich mocy

i może wedle swej woli stwarzać, podtrzymywać,

rozpuszczać, wiązać swoją majją (iluzją)

i wyzwalać swoją łaską (anugrahą)

niezliczone istoty tej sansary.

Tysiąckrotna chwała Tobie,

chwała, o Bhagawanie Dattatrejo!

Temu, którego jedno imię,

wypowiedziane z wiarą

lub nawet bez wiary,

umyślnie

lub przypadkowo,

wyzwala z niezliczonych cierpień

i grzechów

oraz obdarza niewyobrażalną wiedzą,

mocą i błogosławieństwami!

Modlitwa do Dattatreji

„O święty Guru! Wielki Władco wszystkich joginów! O Dattatrejo, synu Atri i Anasuji!

Ty, który ucieleśniasz wszystkich bogów, którego jedno spojrzenie obdarza Wyzwoleniem!

O Awadhuto, wołam do Ciebie z oddanym sercem!

Ześlij strumień swojej łaski, rozświetl mnie promieniami swej boskiej błogosławioności. Ześlij współczucie temu, który ugrzązł pośród iluzji, poślij swoją moc, usuń wątpliwości, rozwiej niewiedzę, karmę i kleśe.

Chroń mnie, o Władco, jak wojownik i tarcza, przed sansarą, obudź we mnie wiarę i mądrość.

O Awadhuto, obdarz swoją siłą, nieustraszonością, radością i mądrością. Błagam, wskaż mi właściwą drogę.”

Jest to modlitwa do Bhagawana Awadhuty Śri Dattatreji dla ochrony i rozwiania wątpliwości (odmawiana w trudnych sytuacjach, przy zwątpieniach i przeszkodach).

Historia Dattatreji

Bhagawan Dattatreja jest Nauczycielem wszystkich Nauczycieli, pierwotnym Mistrzem wszystkich joginów i siddhów. Uosabia zasadę spojrzenia Adwajty i samowyzwolonego zachowania – gry w postaci awadhuty.

Dattatreja jest wcieleniem Trójcy bogów (Trimurti): Stwórcy, Obrońcy i Niszczyciela (Brahmy, Wisznu i Śiwy), którzy narodzili się w rodzinie risziego Atri i Anasuji, udzielając im tego błogosławieństwa po tym, jak Anasuja swoją duchową mocą dała im lekcję czystości i pokory.

Nie jest on tylko wcieleniem Trójcy – uosabia zarówno ścieżkę, jak i cel samej absolutnej Prawdy lub Rzeczywistości. On sam jest Prawdą.

Słowo „Dattatreja” składa się z dwóch części – „datta” i „Atri”. W sanskrycie „datta” oznacza „dany” lub „ofiarowany”.

Najwyższy ofiarował samego siebie wielkiemu świętemu mędrcowi Atri i jego wielkiej żonie Anasui, dlatego nazwano go Dattatreją.

W „Śandilja-upaniszadzie” przytoczona jest historia o tym, jak Dattatreja przyjął formę syna Atri: „Niezmiernie zadowolony z surowej ascezy (tapasu), wykonywanej przez świętego mędrca Atri, który pragnął dzieci, jaśniejący Dattatreja ofiarował siebie Atriemu, i ponieważ narodził się u Atri i Anasuji, został nazwany Dattatreją”.

Dawno temu, w starożytnych czasach, na ziemi Bharata Warszy żył stary bramin. Cierpiał na trąd jako karę za swoje grzechy. Jego żona była wyjątkową ascetką, obdarzoną pokorą i cnotą.

Była bardzo wierna, opiekuńcza i – pomimo wszystkiego – bardzo kochała swojego męża i troszczyła się o niego z wielkim oddaniem i poświęceniem.

Pewnej nocy niosła ciało swojego chorego męża drogą, która biegła obok drzewa. Pod drzewem medytował święty pustelnik, asceta o wielkiej mocy.

Ponieważ było ciemno, kobieta nie zauważyła ascety, i kiedy przechodziła obok, nogi jej męża przypadkowo dotknęły ciała medytującego pustelnika.

Pustelnik rozgniewał się i przeklął jej męża, mówiąc: „Ten, kto mnie dotknął, potrącił i zakłócił moją medytację, umrze jutro o wschodzie słońca”.

Żona bramina bardzo się przeraziła i przygnębiła tym. Lecz potem, opanowawszy umysł, uspokoiła się i pomyślała, że skoro asceta mocą tapasu potrafił przekląć jej męża, to ona mocą własnego tapasu może go ochronić. Dlatego złożyła wielką przysięgę:

„Skoro tak musi być, niechże od jutra Słońce nigdy więcej nie wzejdzie na horyzoncie! Raczej niech Słońce nigdy nie pojawi się na niebie, raczej niech świat nie zazna światła, niż miałby umrzeć mój mąż!”

Duchy skryły się ze strachu, góry zadrżały, a niebiosa zachwiały się od tej wielkiej przysięgi świętej kobiety, obdarzonej mocą ascezy.

Ponieważ to, co zostało wypowiedziane jako przysięga świętej, musiało się spełnić, następnego dnia Słońce nie zdołało wzejść.

Świat pogrążył się w ciemności, wszędzie panował mrok, wszędzie zapanował chaos. Nawet bogowie – strażnicy świata – wpadli w wielki niepokój.

Zebrali pilną radę i pogrążywszy się w medytacji, dzięki jasnowidzeniu szybko poznali przyczynę. Ale co należało zrobić? Przysięgi ascetki nie mógł anulować nikt.

Dowiedziawszy się, w czym rzecz, natychmiast udali się do świętej siedziby Brahmy (Brahmaloki), do Stwórcy, by znaleźć wyjście z tej trudnej sytuacji.

Brahma powiedział: „Tylko wielka siła może pokonać inną wielką siłę, tylko tapas może przewyższyć inny tapas.

Moc świętej kobiety zatrzymała wschód słońca, więc musicie poszukać pomocy u innej wielkiej świętej kobiety, która będzie mogła dorównać jej potędze i przywrócić wschód Słońca”.

Wysłuchawszy rady Brahmy, bogowie zaczęli uważnie przyglądać się ludziom, badając ich karmę, i rozpoczęli poszukiwania takiej kobiety.

Po pewnym czasie ujrzeli świętą prawiczkę, wielką ascetkę Anasuję – czystą, pokorną żonę mędrca Atri, żyjącą z nim w lesie.

Opowiedzieli jej całą historię związaną ze Słońcem, przekazali słowa Brahmy, wsławili jej świętość i pokornie poprosili o pomoc.

Usłyszawszy ich prośby, Anasuja zgodziła się uratować świat od ciemności i chaosu.

Udała się do żony bramina i urzekającym, śpiewnym głosem pokornie powiedziała: „Moc twoich słów zatrzymała wschód Słońca i spójrz – teraz cały Wszechświat pogrążony jest w chaosie. Przyszłam dowiedzieć się, czy możemy się porozumieć, aby Słońce znów wzeszło.

Jeśli odwołasz swoją przysięgę i poprosisz Słońce, by znów wzeszło, a jeśli twój mąż umrze, wskrzesię go mocą mojego tapasu”.

Żona bramina zgodziła się. Słońce wzeszło, jej mąż, przeklęty przez ascetę, zmarł – ale Anasuja spełniła swoją obietnicę. Wskrzesiła go.

Bogowie, bardzo zadowoleni z tego, w podzięce zaproponowali Anasui, by wybrała sobie od nich błogosławieństwo.

W odpowiedzi poprosiła, aby Brahma, Wisznu i Śiwa narodzili się jako jej synowie – i obiecali spełnić to życzenie.

Dzięki tej obietnicy Brahma narodził się u Anasui jako Soma (Księżyc), Wisznu – jako Śri Dattatreja, a Śiwa – jako Duwarasa Muni, często gniewny siddha.

O wielkości i świętości Śri Dattatreji mówi się w wielu świętych pismach.

Czasami opisuje się go jako awadhutę, wędrownego ascetę, pustelnika i jogina, który udziela hojnych błogosławieństw, a czasami jako gospodarza, zanurzonego w przyjemnościach, lubiącego rozrywki i luksus.

Te jego cechy były grą (lilą), mającą na celu wprowadzenie głupców w błąd – była to joga-maja, którą przejawiał przed zwykłymi ludźmi, by odwrócić ich ciekawość, mając nadzieję, że uznają go za zwykłego człowieka i zostawią w spokoju.

Jednak prawdziwi mędrcy dostrzegali jego prawdziwą naturę i zawsze pozostawali przy nim, otrzymując jego błogosławieństwa i nauki.

Gdy w świecie ludzi ginie Ścieżka Prawdy, Dharma upada, wtedy wcielenia Dattatreji pojawiają się na ziemi i – po przywróceniu Ścieżki i Prawdy – gdy cel wcielenia zostaje osiągnięty, kończą swoje ziemskie przebywanie.

Sam Bhagawan Dattatreja nigdy jednak nie przestaje istnieć – nawet wraz z nadejściem powszechnego rozpadu (pralaji). Jest nieśmiertelny, wieczny, ponieważ jest Bhagawanem, samą Sahadżją – nieskończoną, odwieczną Prawdą.

Święte pisma o Dattatreji

W „Dattatreja-upaniszadzie” Dattatreja opisywany jest jako ten, nad którym medytują Brahma i sam Wisznu, ten, który jest Parabrahmanem:

„Pewnego razu Stwórca Brahma, przebywając w Satja Loce – swoim własnym niebiańskim, wszechświatowym królestwie – zapytał Pana Narajanę o skuteczność taraka-mantry, a ten rzekł:

«Zawsze pamiętaj o mnie i mojej chwale oraz trwaj w jedności ze mną, myśląc: ‘Ja jestem Datta, najwyższy Pan’. Ci, którzy tak medytują, nie zostaną schwytani przez sansarę»”.

Po odpowiedniej medytacji nad Panem Wisznu jako Narajaną i Dattatreją Brahma powiedział:

„Tak, jedynie Brahman – który jest nieskończony i nieporównywalny – pozostaje na końcu, po odrzuceniu wszystkiego innego”.

„Dattatreja-upaniszada”

Kilka historii o Dattatreji wspomnianych jest w „Mahabharacie”, „Bhagawata Puranie”, „Wisznu Puranie”, a także w „Markandeya Puranie”, która zawiera jego krótką biografię.

Szczegółowy opis natury Dattatreji znajduje się w „Śandilja-upaniszadzie”:

„Wtedy Śandilja zadał Atharwanowi następujące pytanie:

«W jaki sposób ten Wszechświat powstaje z Brahmana, który jest Om – odwiecznym, bezczynnym, dobroczynnym, czystym Istnieniem i Najwyższym? Jak on w nim istnieje? Jak się w nim rozpuszcza? Proszę, rozwiej moje wątpliwości».

Atharwan odpowiedział: „Ponadziemski Brahman, Prawda, jest odwieczny i nieaktywny. Następnie z bezpostaciowego Brahmana wyłaniają się trzy formy (aspekty): niṣkala (bez części), sakala (z częściami), sakala-niṣkala (z częściami i bez części).

To, co jest sattją (prawdą), widźńaną (boską wiedzą) i anandą (błogością), to, co jest bezczynne, wolne od wszelkiego skażenia, wszechobecne, bardzo subtelne, skierowane we wszystkich kierunkach jednocześnie, nieokreślone i nieśmiertelne – to jego niṣkala-aspekt.

Maheszwara (Najwyższy Pan), który jest czarny i żółty, rządzi awidją, mula-prakriti albo mają, która jest czerwona, biała i czarna, i współistnieje z Nim. To jego sakala-niṣkala-aspekt.

Następnie Pan z własnego duchowego rozumu wypowiedział: «Niech stanę się wieloma! Niech rozprzestrzenię się wszędzie!»

Wtedy z tej ponadziemskiej Osoby, która trwała w tapasie, mającym naturę wiedzy i której pragnienia zawsze się spełniają, wyłoniły się: trzy litery (A, U, M), trzy vjakriti (Bhuh, Bhuvah i Swaha), trójlinijna Gajatri, trzy Wedy, trzech bogów (Brahma, Wisznu i Śiwa), trzy warny (bramini, kszatrijowie i wajśjowie) oraz trzy ognie (garhapatja, ahawaniya i dakszina).

Ten Najwyższy Pan jest obdarzony wszelkim bogactwem. Przenika wszystko i przebywa w sercach wszystkich istot. On jest wielkim Majjawi, bawiącym się swoją mają.

On jest Brahmą, On jest Wisznu, On jest Rudrą, On jest Indrą, On jest wszystkimi bogami i wszystkimi istotami.

On jest wschodem, On jest zachodem, On jest północą, On jest południem, On jest w dole, On jest w górze. On jest wszystkim.

Jego forma jako Dattatreja, która bawi się swoją Śakti, jest łaskawa dla swoich wielbicieli, jaśniejąca jak ogień, podobna do płatków czerwonego lotosu, mająca cztery ręce, łagodna i promieniująca nieskazitelnością – to jego sakala-forma.

Wtedy Śandilja zadał Atharwanowi kolejne pytanie: „Bhagawan! To, co jest jedynie Istnieniem i istotą błogości Świadomości – dlaczego nazywane jest Parabrahmanem?”

Atharwan odpowiedział: „Ponieważ powiększa to, co największe, i sprawia, że wszystko się rozrasta – dlatego nazywane jest Parabrahmanem.

Dlaczego nazywany jest Atmanem?

Ponieważ przenika wszystko, ponieważ wszystko przyjmuje, i ponieważ sam jest wszystkim – dlatego nazywa się go Atmanem.

Kto to jest, ten, którego nazywa się Maheszwarą (Najwyższym Panem)?

Dzięki brzmieniu słów Mahad-Iśa (Wielki Pan) i jego własnej mocy Najwyższy Pan rządzi wszystkim.

Dlaczego nazywany jest Dattatreją?

Ponieważ Pan, będąc niezwykle zadowolonym z risziego Atri, który praktykował najtrudniejszą ascezę i wyraził pragnienie, by otrzymać jego – będącego samym Światłem – jako syna, postanowił dać siebie mędrcowi Atri i jego żonie Anasui, którzy stali się ojcem i matką Dattatreji.

Dlatego ten, kto zna to ukryte znaczenie, ten zna wszystko. Ten, kto zawsze medytuje nad Ponadziemskim jako Tym, staje się poznającym Brahmana. Tu przypominają się takie śloki:

1. Ten, kto zawsze medytuje nad Bogiem bogów i Wiecznym jako Dattatreją – łagodnym i spokojnym, wyciszonym, lśniącym ciemnoniebieskim kolorem szafiru, wielkim Władcą, który raduje się błogością w swoim własnym stworzeniu (maji), boskim, filozofem-awadhutą, z czterema stronami świata jako swoim odzieniem…

   

2. Z ciałem pokrytym świętym popiołem, ze splątanymi włosami, Najwyższego Pana, czterorękiego, o wspaniałych kończynach, z oczami podobnymi do płatków w pełni rozkwitłego lotosu,

   

3. Posiadającego bogactwo duchowej wiedzy i jogi, Nauczyciela całego świata, drogocennego dla joginów, współczującego wobec oddanych, świadka wszystkiego, tego, któremu służą święci mędrcy,

4. Ten, kto zawsze w ten sposób medytuje nad Bogiem bogów i Wiecznym – ten zostaje uwolniony od wszystkich grzechów i osiąga Wyzwolenie.

   

„Śandilja-upaniszada”, rozdział III

Dattatreja jako Bhagawan

„Pokłon oddaję Panu Dattatreji – wcieleniu Sat-Czit-Anandy, największemu z joginów, Najwyższej Duszy”.

„Dattatreja-kawacza”

Dattatreja jest samym Absolutem, niepojętym Parabrahmanem – bez atrybutów i cech, tym, który jest poza czasem, gunami, imieniem, formą. Jest Najwyższym Rozumem, Źródłem Istnienia, alfą i omegą wszystkiego, co istnieje – dlatego nazywa się go Bhagawanem.

Oznacza to, że jego energia, umysł, imię, mowa, ciało, forma – nie są oddzielone od Parabrahmana, będąc jego mandalą, najczystszą, twórczą, lśniącą manifestacją Lili.

Gdy postanawia zamanifestować swoją grę, swoją moc i siłę – wtedy opisuje się go jako Bhagawana.

Bhagawan jest zawsze tylko jeden – to sam Parabrahman, opisywany jako Istnienie–Świadomość–Błogość (Sat-Czit-Ananda).

Nie ma w nim drugiego, ponieważ poza nim nic nie istnieje. Gdy o jakimś bycie mówi się „Bhagawan”, rozumie się przez to, że jest on samym Parabrahmanem – w całej jego grającej pełni, chwale, mocy i wspaniałości.

Bhagawan to ten, kto jest obdarzony bhagą. Czym jest bhaga? Słowo „bhaga” zawiera sześć absolutnych doskonałości, pełni.

Doskonała boskość (aiśwarja)

To właśnie doskonała boskość (aiśwarja), która przejawia się jako wszechwiedza, majestat, błogość, wszechprzenikanie, czystość, piękno, miłość, harmonia, wieczność, nieskończoność, niepojętość, moc, władza, moce nadprzyrodzone itd.

Dattatreja posiada pełnię boskości, chociaż często ukrywa ją pod różnymi maskami zwykłego człowieka, sadhu, żebraka albo kogoś, kto skłonny jest do przyjemności i rozrywek. W tym właśnie tkwi niepojętość Lili Dattatreji.

Zwykły człowiek, nieposiadający duchowego wglądu, nie jest w stanie rozpoznać głębi gry Dattatreji, która znajduje się poza dualnością.

Dattatreja nie jest ciałem – jest Iśwarą, źródłem wszystkich ciał. Jego niezliczone boskie ciała zasiadają na jaśniejących tronach w niebiańskich pałacach w niezliczonych wszechświatach Maharloki, Swarga Loki. Te boskie ciała mogą tworzyć swoje części – ekspansje (amśa-awatary) – i wysyłać je do świata ludzi i innych wymiarów.

Jedno ciało Dattatreji może przebywać w samadhi w górach, pogrążone w nieruchomej medytacji, a dzięki mocy samadhi jego umysł może tworzyć wiele materialnych ciał – z których każde będzie mieć własną wolę, intelekt, pamięć, karmę, misję, otoczenie i będzie obdarzone własną sankalpą.

Doskonała boska moc (vīryam, bala)

Doskonała boska moc (vīryam, bala) Dattatreji to jego zdolność do przejawiania pięciopostaciowej mocy (pañca-kriyā) – wykonywania pięciu rodzajów działań: stwarzania, podtrzymywania, niszczenia, błogosławienia oraz karania poprzez wprowadzanie w iluzję.

Doskonała boska chwała (kīrti, yaśas)

Boska chwała Dattatreji – to jego rozszerzona aura, jego vibhūti, przejaw jego łaski jako Iśwary – Władcy Wszechświata. Chwała Dattatreji jako Bhagawana nie zna żadnych granic – przejawia się jako jego mądrość, błogosławieństwa, natchnienie, promieniujące światło itd.

Doskonałe bogactwo i pomyślność (śrī)

To doskonałość obejmuje całe szczęście, pomyślność, powodzenie, nieśmiertelność, dobrobyt, nieograniczone bogactwo tego i innych światów.

W naszym świecie przejawia się jako materialna pomyślność, sukces, odwaga, dobre zdrowie, długie życie, wolny czas, różnorodne umiejętności, dom, małżeństwo, dzieci, poczucie bezpieczeństwa, szczęście, wygoda, dobrobyt.

Dattatreja posiada doskonałe bogactwo we wszystkich aspektach. Może przejawiać się w dowolny sposób, w dowolnym wymiarze za pomocą swoich iluzorycznych ciał. Może przyjąć formę dewaty, człowieka, posągu, świętego tekstu, świątyni, sadhu, gospodarza, siddhy, króla, lasu, rzeki, góry, czystej krainy, a nawet całego Wszechświata.

Doskonała mądrość (jñāna)

Wiedza, mądrość Dattatreji – to przede wszystkim wiedza sahadźji, jego naturalnej Mądrości, niedualności, świadomość swojej pełni jako Absolutu (brahma-aham-bhāva), całościowości poza podmiotem i przedmiotem. Nie jest to wiedza, którą można zdobyć przez zadawanie pytań i rozmyślania. To bezpośrednie poznanie swojej natury jako Absolutu – poza imieniem i formą, poza umysłem, myślami i pojęciami (amanaska).

Wszystkie Wedy, upaniszady, purany i itihasy, sutry, tantry i upadeśe wypływają z doskonałej mądrości, lecz sama doskonała mądrość przebywa poza jakimkolwiek oparciem (nirālambha) – opiera się wyłącznie na sobie samej, czerpiąc wiedzę z siebie i nie potrzebując żadnych zewnętrznych źródeł poznania.

Dattatreja posiada pełnię i doskonałość tej wiedzy. Pieśń Awadhuta Gita, przekazana jego uczniowi, potwierdza to.

Doskonałość wyrzeczenia (vairāgya)

Dattatreja w aspekcie Władcy Wszechświata (Iśwary) jest sprawczą przyczyną wszystkiego, co istnieje (nimitta-kāraṇa).

Jako Wielki Umysł, Wszechświatowy Rozum (Mahāpuruṣa), Bhagawan, Absolut, przyczyna wszystkiego – posiada szczególne cechy i właściwości, w tym zdolność do wykonywania pięciu boskich działań (pañca-kriyā).

1. Stworzenie (sṛṣṭi)

Tworząc wszechświat, Dattatreja przejawia się w formie Brahmy – Stwórcy, Pierwotnego Boga-Twórcy. Stwórca rodzi Złoty Kosmiczny Zarodek (Hiraṇyagarbha), z którego rozwija się nowy Wszechświat.

Jako Władca Wszechświata (Dźagadiśwara) stwarza i samoorganizuje nowy świat, mocą Umysłu wyłaniając go z ciemnych wód pierwotnego świata Pustki i twórczego chaosu (oceanu przyczynowego).

Następnie poprzez bóstwa pięciu żywiołów, kumarów, riszich i pradźapati przejawia różnorodne siły twórcze, ustanawia cykliczny bieg czasu, strukturę światów, geometrię, topografię i wymiarowość przestrzeni.

Komentarz:

W naszym świecie przejawia się również jako przyczyna (kāraṇa), rodząca każde następstwo – jako bóstwa opiekunowie twórczych energii, duchy i ludzie sztuki, twórcy, konstruktorzy, wynalazcy.

2. Podtrzymywanie (sthiti)

Dattatreja występuje w roli Wisznu – głównego Obrońcy Wszechświata, stróża i zachowującego równowagę.

Poprzez dewaty – opiekunów pięciu żywiołów, czasu i przestrzeni – podtrzymuje cykle i rytmy kosmosu (ṛta), aby wszechświatowy porządek rzeczy (niyati) mógł harmonijnie się urzeczywistniać. Chroni wszystkie istoty żywe jako opiekun (kavaca) i strażnik wszystkiego.

Komentarz:

Przejawia się jako ziemia – podstawa wszystkiego, i ten, kto przebywa w ziemi (urvi), jako woda i istota wody, jako miejsca sprzyjające życiu, odzież, pomoc, obrońcy, pomocnicy, uzdrowiciele, drogi, mieszkania.

Dattatreja jako podtrzymujący jest Najwyższym Świadkiem (antaryāmin), tym, który przebywa we wszystkich istotach i pobudza je do działania.

Również przejawia się jako rytmy, cykle, normy moralne i etyczne, prawa, granice, zasady i reguły.

3. Rozpuszczenie (saṁhāra)

Dattatreja, przejawiając się jako Śiwa, zawraca przejawiony świat do Pustki – jego pierwotnego stanu.

Komentarz:

Tutaj występuje jako niszczyciel przeszkód, barier i całej niewiedzy, jako ten, kto daje rezultaty niewłaściwych czynów, karząc nieświadome dusze. Przejawia się także jako ten, który daje choroby (roga) i ten, który je niszczy.

4. Związanie (bandha)

Przejawiając iluzoryczną energię (māyā), Dattatreja swoją mocą zakrywania (tirodhāna-śakti) ukrywa Prawdę i boskość. Tutaj odgrywa rolę przyczyny karmicznego związania poczuciem sprawczości (bandha-kartā) oraz dawcą owoców karmy (karma-phala-dattā).

Komentarz:

W tym stanie podtrzymuje niewiedzę świata dualności. Jako podtrzymujący sansarę poprzez bóstwa–władców karmy i podporządkowane duchy, troszczy się o to, aby dusze zamieszkujące Wszechświat otrzymywały ciała fizyczne zgodnie ze swoją prārabdha-karmą i mogły doświadczać skutków swoich czynów (karma-phala).

5. Wyzwolenie (mokṣa)

Wyzwala nieświadome dusze z więzów (bandha) utożsamienia się z ciałem (deha-bhrānti) oraz z fałszywego przekonania „ja jestem sprawcą” (kartṛtva-buddhi). Tutaj jest przewodnikiem, dawcą wolności, tym, który uwalnia duszę od wszelkich ograniczeń, usuwa związanie karmą i wszelkie cierpienia.

Komentarz:

Dattatreja, jako dawca i wskazujący drogę do Wyzwolenia, przejawia się poprzez święte pisma, nauczycieli, świątynie, klasztory, posągi i wizerunki bogów, przedmioty święte, bhadźany, mantry, nauki i metody sādhanā .

Jego przejawienia w aspekcie Anugrahy rozpuszczają iluzje istot, rodzą w nich czyste jakości (sattva), umożliwiają rozpoczęcie dociekania (vicāra), obserwacji (Draṣṭā-yoga) i stania się świadkiem (sākṣī) wszystkich działań.

Uczy rozpoznawać pustą, przestrzenną naturę wszystkich zjawisk (śūnya). Pomaga odkryć pustą istotę wszystkich pragnień (kāma-tattva). Ostatecznie, dzięki jego strumieniowi błogosławionej łaski, ego się rozpuszcza, a świadomość otwiera się, stając się czystą, świetlistą przestrzenią.

Gdy świadome postrzeganie nabiera mocy i staje się naturalne (sahaja) i przestrzenne – polem nieopartego Istnienia („Ja jestem”), wówczas budzi się poznanie swojej prawdziwej, boskiej natury (brahma-aham-bhāva), podobnej ogniowi.

Jeśli taka wiedza jest długo utrzymywana w równowadze (samyoga), w ciele jogina rodzi się boski ogień świętej wiedzy, duchowe światło, które rozbija kajdany uwarunkowanej duszy.

Dattatreja jako awatara

Dattatreja jest jednocześnie siddha-joginem, awadhutą, bóstwem oraz samym Absolutem – Brahmanem, przejawionym jako Bhagawan.

Jego ciało i umysł to boska mandala – złożona, ponad-samoorganizująca się, święta, ponad-inteligentna, grająca energia, wypływająca z całkowicie przebudzonego świadomościowego Źródła Najwyższego.

Jednakże Bhagawan może przejawiać swoje niezliczone manifestacje, emanacje w postaci iluzorycznych ciał, awatarów – bóstw, riszich, siddhów, świętych, nauczycieli, tekstów, obrazów itd. Niektóre z nich obdarzone są pełnią mocy i mądrości Bhagawana, inne mają je w sposób częściowy.

Awatar to bezprzyczynowa, spontaniczna, grająca emanacja Bhagawana, stworzona jego intencją w celu wypełnienia boskiej misji, zamanifestowania gry (lila) i dokonania duchowej pracy.

Główne rodzaje awatarów to:

Aṁśa-avatāra

Aṁśa-avatāra – to częściowe wcielenie Absolutu, które może dzielić się w nieskończoność. Wszystkie dusze zamieszkujące Wszechświat należą do tej kategorii. Wszystkie one są awatarami jednego boskiego Umysłu – w takim czy innym stopniu.

Vibhūti-avatāra

Vibhūti-avatāra – to emanacja Najwyższego Umysłu w formie szczególnej jakości, mocy, błogosławieństwa itd. Może przejawiać się w rozmaity sposób – jako człowiek, zwierzę, święte miejsce pielgrzymkowe (pīṭha), źródło, rzeka, jezioro, mantra, święty tekst itd.

Wiele świętych dusz, sadhu, nauczycieli, siddhów to awatarowie tego rodzaju.

Śakti-āveśa-avatāra

Śakti-āveśa-avatāra – to awatar oznaczający istotę obdarzoną szczególnymi pełnomocnictwami i mocą do realizacji określonych boskich planów. Śakti-āveśa-awatārem może być nawet zwykła osoba, jeśli została wybrana do wypełnienia jakiejś misji.

Mahātmyā-avatāra

Mahātmyā-avatāra – to szczególne wcielenie Absolutu w formie wielkiej duszy, schodzącej do niższego świata. Jest tworzone w celu wykonania określonej, wyjątkowej misji – na przykład ochrony ludzkości, ocalenia Dharmy, realizacji boskiej woli itd.

Przykłady: Narasimha, Paraśurāma.

Yuga-avatāra

Yuga-avatāra – to wcielenie przeznaczone na określony okres czasu, mające na celu wprowadzenie boskiego prawa w konkretną historyczną epokę. Yuga-avatāra posiada duchową moc i boską władzę tak długo, jak trwa dana epoka.

Mahā-avatāra

Mahā-avatāra – to wcielenie, które ma na celu przemianę świata, zapoczątkowanie nowej religijnej wizji życia. Zazwyczaj mahā-avatāra posiada boską mądrość oraz zdolność interpretowania świętych pism w zgodzie z nowymi okolicznościami i duchem czasu.

Do takich awatarów zalicza się Buddę, Śri Śankaraczarję i innych.

Līlā-avatāra

Līlā-avatāra – schodzi na ziemię, aby odegrać – niczym boski spektakl – plan Najwyższego Umysłu i poprzez tę grę przekazać ludziom lekcję oraz swoje błogosławieństwa.

Przykłady līlā-awatara: karzeł Wāmana, Rāma.

Pūrṇa-avatāra

Pūrṇa-avatāra – jest pełnym wcieleniem (ṣoḍaśa-kalā) wszystkich przymiotów Absolutu.

Nawet jeśli przyjmuje postać człowieka, jest to jedynie pozór i gra – jego ciało nie jest fizyczne, lecz stanowi magiczną, cudowną emanację.

Przykład: Kryszna, który wcielił się w ludzką postać, ale nie był człowiekiem.

Awatarowie, poprzez swoją boską grę, wskazują ludzkości drogę, inspirują ją do nowego życia, tworzą nowe religie i nauki, strącają demonów z piedestałów, przyjmują na siebie grzechy ludzkości i negatywne skutki zbiorowej ludzkiej karmy (karma-phala), ratują światy i wszechświaty przed zniszczeniem, tworzą nowe rasy, kultury, narody i cywilizacje, uczą ludzi własnym przykładem.

Jako awatar Dattatreja w różnych czasach przejawił się w szesnastu formach:

1. Viśvambhara-Avadhūta
   
   
2. Māyamukta-Avadhūta / Māyayukta-Avadhūta
   
   
3. Datta-Avadhūta
   
   
4. Ādigurunāmaka
   
   
5. Saṁskārahīna-Śivarūpa
   
   
6. Devadeva
   
   
7. Datta-Digambara
   
   
8. Śyāmakamalalocana
   
   
9. Datta-Yogirāja
   
   
10. Atrivarada
    
    
11. Digambara
    
    
12. Yogirājavallabha
    
    
13. Kālāgnisamāna
    
    
14. Līlāviśvambhara
    
    
15. Siddharājanāmaka
    
    
16. Jñānasāgara
    
    

Jednak w rzeczywistości jego wcieleń jest znacznie więcej – wiele z nich było ukrytych lub niewidzialnych.

Do historycznych wcieleń Dattatreji zaliczani są również święci siddhowie: Śrīpāda Śrī Vallabha i Śrī Swāmī Narasiṁha Saraswatī.

Zgodnie ze znanym tekstem Śrī Gangadhary Saraswatī – Guru-ćaritry, spośród niezliczonych wcieleń Dattatreji, te dwa, które miały miejsce w XIV wieku, są szczególnie znane.

Pierwsze wcielenie nastąpiło w postaci Śrīpādy Śrī Vallabhy, który urodził się w rodzinie bramina Appalaradży i Sumati w 1320 roku w mieście Pitāpuram w stanie Andhra Pradesh.

Opuścił dom jeszcze jako młodzieniec, mając szesnaście lat, i mieszkając w Kuruwapurze, na niewielkiej wyspie na rzece Krysznie, przez pewien czas błogosławił swoich wielbicieli, po czym zniknął w roku 1350.

Drugie wcielenie Dattatreji miało miejsce w postaci Śrī Swāmiego Narasiṁhy Saraswatī – dla spełnienia obietnicy, którą Śrīpāda Śrī Vallabha złożył swojej matce.

Dziecko Narahari, jak je nazwano po urodzeniu, przyszło na świat w 1380 roku w miasteczku Karandźanagar.

Do siódmego roku życia chłopiec Narahari pozostawał niemy, lecz gdy odbyła się nad nim ceremonia zawiązania świętej nici i jego matka trzykrotnie zgodnie z rytuałem podała mu jedzenie – Narahari przemówił. I nie tylko przemówił – zacytował trzy Wedy, po jednej dla każdej z potraw!

Następnie Narahari przebudził w swojej matce pamięć jej poprzedniego wcielenia.

Po narodzinach u niej jeszcze dwóch synów udał się do Varanasi, gdzie przyjął święte śluby zakonne (sannjasę) od swojego Guru – wiekowego sannjasina Swamiego Kryszny Saraswatī, który nadał mu imię Narasimha Saraswatī.

Po tym, jak Swami Narasimha Saraswatī pieszo przemierzył całą północną część Indii, przybył na południe i przez dwadzieścia lat mieszkał w Gangapurze, w miejscu niedaleko Gulbargi w stanie Karnataka, błogosławiąc niezliczonych wielbicieli.

Wśród wielu cudów, których dokonał, znane są m.in.: natychmiastowe nauczenie człowieka z niskiej kasty recytacji Wed oraz uzdrowienie nieuleczalnie chorego na trąd.

Swami Narasimha Saraswatī był wychwalany jako wielki święty i czczony przez wszystkich ludzi wokół – także przez muzułmanów. Jego współcześni mówili, że pozostawiwszy swoje święte sandały w Gangapurze, zniknął w Śriśajlamie.

Mistycyzm Dattatreji

„Następnie Pan, poprzez swój duchowy rozum, wyraził zamiar:

«Niech stanę się wieloma! Niech rozprzestrzenię się wszędzie!»

Wówczas z tej ponadziemskiej Istoty, która przebywała w ascezie o naturze wiedzy i której pragnienia zawsze się spełniają, wyłoniły się: trzy litery (A, U, M), trzy vjakriti (Bhūḥ, Bhuvaḥ i Svaḥ), trójwersowa Gajatri, trzy Wedy, trzej bogowie (Brahma, Wisznu i Śiwa), trzy warny (bramini, kszatrijowie i wajśjowie) oraz trzy ognie (garhapatya, āhavanīya i dakṣiṇa).

Ten Najwyższy Pan obdarzony jest wszystkim w obfitości. Przenika wszystko i przebywa w sercach wszystkich istot. On jest wielkim Māyāvin – grającym z māyą.

On jest Brahmą; On jest Wisznu; On jest Rudrą; On jest Indrą; On jest wszystkimi bogami i wszystkimi istotami.

On jest wschodem; On jest zachodem; On jest północą; On jest południem; On jest dołem; On jest górą. On jest wszystkim”.

„Śāṇḍilya-upaniṣad”

Dattatreja jest Brahmanem, z którego zstąpiła pierwotna, stwarzająca sylaba Om.

Z Om powstała Gajatri, trzy Wedy i trzej bogowie.

On jest Tym, który nie jest związany ani karmą, ani māyą, dlatego nazywa się go Māyāvin – Władcą māyi.

Ponieważ posiada moc tworzenia (sṛṣṭi-śakti) – jest Brahmą,

posiadając moc podtrzymywania (sthiti-śakti) – przejawia się jako Wisznu,

posiadając moc rozpuszczania (saṁhāra-śakti) – jest Śiwą, który usuwa więzy karmy.

„Będąc Viṣahārą, niech mnie chroni na południowym wschodzie, ponieważ jest strażnikiem jogi.

Będąc wcieleniem sprawiedliwości, niech mnie chroni na południu.

Jako zwycięzca wrogów, niech mnie chroni na południowym zachodzie.

Przyjmując formę Varāhī, niech mnie chroni na zachodzie.

W aspekcie boga powietrza niech mnie chroni na północnym zachodzie.

W aspekcie Kuvery niech mnie chroni na północy.

W aspekcie Bṛhaspatiego niech mnie chroni na północnym wschodzie”.

„Dattatreja-kavaca”

Komentarz:

Dattatreja objawia się i chroni w różnych kierunkach świata w odpowiednich boskich formach:

- Na północy – jako Kuvera, bóg bogactwa i dostatku.

- Na południu – jako Dharmaradźa, ucieleśnienie sprawiedliwości i prawa.

- Na zachodzie – jako Varaha, wcielenie Wisznu w formie dzika, który ratuje świat.

- Na wschodzie – jako Indra, władca niebios i pan żywiołów.

- Na północnym wschodzie – jako Bṛhaspati, mędrzec i nauczyciel bogów.

- Na północnym zachodzie – jako Vāyu, bóg powietrza i ruchu.

- Na południowym wschodzie – jako Viṣahāra, aspekt Śiwy niszczący trucizny, iluzje i przeszkody.

- Na południowym zachodzie – jako Zwycięzca wrogów, niszczyciel zła i ochronny aspekt Dattatreji.

- Z dołu (od ziemi) – jako Śiva z długimi kosami, symbol głębokiej mocy i ukorzenionej świadomości.

- Z góry (od nieba) – jako Siddheśvara, mistrz siddhów, władca boskich mocy i jogicznego spełnienia.

- W tych formach Dattatreja przenika całą przestrzeń i wszystkie kierunki, otaczając opieką wszystkich, którzy podążają duchową ścieżką.

„Śri Dattatreja ukazuje się jako człowiek poświęcenia, jako ten, który cieszy się przyjemnościami, albo jako wielki jogin.

Przekracza on pary przeciwieństw, takie jak cierpienie i radość itd.

Jego intencje zawsze się realizują. Jest wyzwolony. Jest wszechobecny”.

„Dattatreja-kawacza”

Cały Wszechświat jest czystą boską rzeczywistością – mandalą Bhagawana Dattatreji, nierozdzielną od jego umysłu.

W aspekcie Brahmy jest jej Stwórcą.

W aspekcie Wisznu – podtrzymuje ją, troszcząc się o jej rytmy i cykle.

Jako Śiwa jest tym, który daruje Wyzwolenie, niszczy więzy karmy i rozpuszcza Wszechświat w Pustkę. Wszystkie istoty żywe są jego towarzyszami, bóstwami jego orszaku jako Bhagawana, Parabrahmana. Dattatreja, będąc Bhagawanem, samym Brahmanem, może mieć różne imiona, formy i aspekty.

Będąc doskonałym, Dattatreja nie działa – on gra. Wszystkie jego działania są spontaniczne, doskonałe i czyste, będąc boską grą (lila).

Jego działania są samą grającą krija-szakti Absolutu. Każde jego działanie to błogosławieństwo.

Ciało Dattatreji jest puste, iluzoryczne, składa się ze światła i przypomina tęczę, choć przejawia się we wszystkich widzialnych aspektach.

Mowa Dattatreji jest całkowicie czysta i przejawia się w postaci mantr, nasiennych sylab (bidźa), hymnów, tantr, upadeszy – błogosławiąc istoty żywe.

Umysł Dattatreji jest nierozdzielny od Parabrahmana, stanowi nieskończoną świetlną przestrzeń samadhi, wolną od dualizmu – do niej dążą wszyscy jogini i siddhowie.

Czystość, wielkość i świętość Dattatreji są tak wielkie, że przekraczają wszelkie dualistyczne wyobrażenia. Ta świętość przypomina błysk jasnego światła, a jednocześnie może przybierać dowolne postacie widzialne dla ludzkich oczu.

Dattatreja w formie różnych bóstw

Jako Bhagawan Dattatreja może swobodnie się przejawiać, przyjmując postacie bóstw. W formie Brahmy, Wisznu i Śiwy przebywa jednocześnie w trzech siedzibach tych bóstw – w Brahma Loka, Wisznu Loka i na Kailasie.

W formie czterotwarzowego Brahmy zasiada na boskim tronie w pałacu w siedzibie boga Brahmy – Manowati.

W formie Wisznu przebywa w otoczeniu tysięcy bogiń dostatku w swojej boskiej siedzibie – na Waikunthcie.

W formie Śiwy przebywa na szczycie niebiańskiej Kailasy wraz ze swoją małżonką Parwati.

W formie Indry zasiada na tronie w niebiańskiej siedzibie zwanej Amarawati, w Indra Loce, w pałacu Puszkara-malini.

W formie Narajany jest władcą świetlistej siedziby Śwetadwipy, złożonej ze światła, i Guru oraz bóstwem riszich, świętych i siddhów, żyjących w tym obszarze.

W formie Agniego zasiada w swoim pałacu w obszarze Tedźowati.

W formie Surji przebywa w Słońcu i zasiada na rydwanie, przemierzając cały Wszechświat.

W formie Jamy (Dharmaradży) zasiada na tronie w swoim pałacu w siedzibie Saniyawati.

W formie Waruny jako Władca wód przebywa w boskiej siedzibie Śraddhawati.

W formie boga powietrza – Waju, zasiada na tronie w swoim niebiańskim pałacu w siedzibie zwanej Gandhawati.

Jako Kuvera jest Władcą wszelkich bogactw i panem jakszów, zasiadającym w swoim pałacu w siedzibie zwanej Mahadaja.

Jako Iśa (Najwyższy Władca Wszechświata) przebywa w swojej siedzibie – Iśawati.

Wcielenia i gry, jakie przyjmował Dattatreja w przeszłości

„Pan Dattatreja ukazuje się w różnych formach, na przykład jako jogin, jako cieszący się przyjemnościami, jako digambara, jako pishacza itd., lecz w istocie – jest samym Wisznu.

On daje pożywienie i zbawienie.

Pan dokonuje rytualnych kąpieli w świętej rzece Ganga w Waranasi.

Wykonuje dźapę w Kolhapurze. Przyjmuje jałmużnę w Mahuripurze.

Śpi nagi w górach Sahjadri”.

„Dattatreja-kawacza”

Tysiące i miliony ciał Dattatreji wypełniają niezliczone światy tego i innych Wszechświatów. Wszystkie one są magicznymi emanacjami Dattatreji jako Bhagawana i jego wtórnymi emanacjami – bóstwami jego świty, stworzonymi przez jego wcielenia w postaciach głównych bóstw Brahmy, Wisznu i Śiwy. Jego emanacje w świecie astralnym przejawiają się jako bóstwa (dewaty), siddhowie i duchy.

Wśród ludzi naszego świata Dattatreja może pojawiać się jako siddha, nagi asceta, jogin-awadhu­ta, żebrzący lub wykonujący rytualną kąpiel, albo jako cieszący się życiem gospodarz, mieszkający z małżonką, albo jako tantryczny mag-siddha, wykonujący rytuały, recytujący mantrę.

Dattatreja jako nauczyciel, który lekceważy reguły ascetycznego postępowania

Dattatreja był wielkim mędrcem i joginem, praktykującym różne rodzaje ascezy i liczne formy jogi.

Niezwykła duchowa siła, mądrość i magnetyzm osobowości Dattatreji bardzo przyciągały młodych joginów i sannjasinów, dlatego podążali oni za nim wszędzie, gdziekolwiek się udał.

Dattatreja jednak dążył do samotności, ponieważ sprzyja ona praktyce jogi.

Aby pozbyć się tych natrętnych młodych sadhu-uczniów, dokonał czegoś niezwykłego – wszedł do wód jeziora i zanurzył się w nim, pozostając na dnie przez długi czas.

Jego liczni czciciele pozostali na brzegu jeziora, czekając, aż znów się pojawi, i nie zamierzali odchodzić.

Wtedy Dattatreja uciekł się do fortelu, aby pozbyć się tego tłumu wielbicieli. Przerwał swoje samadhi, wynurzył się z wody i wyszedł z dna jeziora w towarzystwie pięknej kobiety, która była nikim innym, jak jego małżonką – boginią Lakszmi.

W tym momencie Dattatreja objawił się jako wielki Nauczyciel w postaci niezwykłego siddhy-mędrca, aby wystawić na próbę i sprawdzić siłę wiary swoich uczniów.

Ukrył się na dnie jeziora, a następnie wynurzył się z niego objęty z iluzoryczną dziewczyną, trzymając w ręku butelkę z winem.

Jezioro, w którym się ukrył, symbolizuje bezkresny ocean nieprzejawionego, Pustkę. Kobieta – to zasada jego energii, śakti, butelka z winem uosabia zasadę anandy, boskiej błogości Brahmana. Prawdziwy mędrzec, taki jak Dattatreja, czerpie siłę ze swojego samadhi i doświadcza błogości Brahmana bez ograniczeń.

Dattatreja pomyślał, że uczniowie, nie domyślając się, kim była ta kobieta, uznają, że się upadł, porzucając drogę ascezy i jogi, i rozczarowani, w końcu go opuszczą.

Jednak oddani mu młodzi sadhu nie dali się zwieść i nie stracili wiary w niego.

Rozumieli, że Dattatreja był awatarem, czyli samym Wisznu i wielkim siddha-joginem, którego nie dotykają przeciwieństwa, takie jak dobro-zło, właściwe-niewłaściwe, i że jego udawane zachowanie było żartem, przedstawieniem, boską grą. Wierzyli, że tak jak liść lotosu nie nasiąka wodą, na której pływa, tak umysł jogina nie zostaje dotknięty przez światowe rzeczy – dlatego nic nie mogło zbrukać świętości Dattatreji.

Młodzi sannjasini, rozumując w ten sposób, tylko umocnili swoją wiarę i pozostali ze swoim czczonym nauczycielem – Dattatreją.

Dattatreja jako szalony żebrak,

który wystawia na próbę wiarę bramina Wisznudatty

Swojemu wielbicielowi, braminowi Wisznudatcie, Dattatreja ukazał się trzykrotnie, wystawiając jego wiarę na próbę, przybierając postać szalonego żebraka i pijaka, proszącego o kawałki mięsa. Dopiero za trzecim razem Wisznudatta, przezwyciężając swoje obrzydzenie i ograniczone wyobrażenia, zdołał zbliżyć się do Dattatreji i rozpoznać go.

Dattatreja jako nauczyciel króla Kartawirji

Królowi Kartawirji Dattatreja ukazał się pod postacią pijaka i szalonego siddha-jogina, który go obrażał, bił i opluwał, wystawiając w ten sposób jego wiarę i oddanie na próbę, zanim obdarzył go błogosławieństwem i nadnaturalnymi mocami.

Dattatreja jako nauczyciel Paraszuramy

Jako Guru, Duchowy Mistrz, w postaci jogina-ascety, udzielał nauk Paraszuaramie, synowi rysziego Dżamdagni, na temat metod oddawania czci boskiej Mocy, natury Wszechświata i świadomości. Nauki te zostały spisane jako wielkie dzieło zatytułowane Tripura Rahasja („Tajemnica Trójcy”).

Dattatreja jako nauczyciel Uddhawy

W formie wędrownego ascety, wyrzeczonego mędrca-avadhuṭy, pokrytego pyłem, Dattatreja nauczał króla Uddhawę. Te nauki zostały opisane w tekście Uddhawa Gita.

Dattatreja jako nauczyciel Karttikeyi

W satja-judze Śri Dattatreja nauczał Karttikeyę szczególnej wiedzy i sztuki wojennej. Dzięki temu Karttikeya stał się niezrównanym wojownikiem i objął dowództwo nad boską armią.

Dattatreja jako ten, który udzielił darśanu Naradzie

Pewnego razu Narada przybył ze świata niebiańskiego Wisznu (Vaikunthy), aby otrzymać darśan Dattatreji. Ujrzał wielkość i świętość Dattatreji i powiedział:

„Widziałem wielu ludzi, wielu siddhów i bogów, ale nigdy nie widziałem trzech istot w jednej — Brahmy, Wisznu i Śiwy — obecnych w jednym ciele Dattatreji wraz z Lakszmi, Parwati i Saraswati jako częściami jego ciała”.

Wysławiwszy Dattatreję, Narada zaczął głosić jego nauki, filozofię i medytację.

Dattatreja jako ten, który praktykował surową ascezę

Pewnego razu Dattatreja wykonywał długą i surową tapasyę (maha-tapasję), medytując nad boginią Gajatri. Trwał w niej tak długo i głęboko w stanie całkowitego oderwania od świata, że przez jego ciało wyrosło ogromne drzewo.

Dattatreja jako ten, który ratuje bogów w walce z demonami

Jako boski mędrzec, Dattatreja swoją zręczną boską grą uratował bogów z Indrą na czele przed nieuchronną klęską, sprawiając, że asurowie popadli w iluzję poprzez urok jego małżonki Anagadewi i stracili rozum.

Pewnego razu wybuchła wojna między bogami a asurami. Mimo że bogowie walczyli z oddaniem, zostali pokonani i wygnani z własnej loki – świata. Asurowie przejęli ich siedziby. Zrozpaczeni bogowie zwrócili się do swojego nauczyciela – Bṛhaspatiego. Ten skierował ich do Dattatreji, mówiąc, że tylko on może im pomóc w tej sytuacji.

Gdy bogowie przybyli do Dattatreji, ten postanowił ich wystawić na próbę, mówiąc, że nic już nie może zrobić, ponieważ dawno utracił swoje moce jogiczne – zjada nieczyste jedzenie i mieszka z kobietą.

„O Panie,” – odpowiedzieli bogowie – „ty zawsze jesteś czysty, nieskalany i bezgrzeszny. Okaż swoje współczucie i łaskę. Jesteś wielkim joginem. Twój um promieniuje mądrością Brahmana, a żadna nieczystość nie jest w stanie się do niego zbliżyć.

Kobieta przy tobie nie jest zwykłą kobietą – wiemy, że jest ona Wielką Matką wszystkich żywych istot we Wszechświecie. Jest wiecznie czysta i jest samym ucieleśnieniem czystości, dlatego jej obecność nie może cię zanieczyścić”.

Dattatreja ucieszył się ich niezachwianą wiarą i powiedział:

„Skoro posiadacie tak niezłomną wiarę we mnie, rzućcie wyzwanie demonom i przyprowadźcie ich do mnie. Dzięki mojej duchowej mocy osłabię ich siłę, a wtedy możecie na nich uderzyć”.

Ponieważ bogowie, znając jego wielkość, nie zwątpili, Dattatreja pouczył ich, jak postępować, by pokonać asurów.

Dzięki tym naukom bogowie pokonali wrogów, uratowali swój świat i odzyskali Lakszmi, boginię pomyślności, odbierając ją asurom i oddając ją ponownie Dattatreji. Po raz kolejny zostali obdarzeni błogosławieństwem.

Dattatreja jako ten, który uratował króla Dharmakirtiego przed złym odrodzeniem

Król Dharmakirti nie był szczególnie oddany praktykom duchowym, choć od czasu do czasu słuchał nauk Dattatreji. Gdy dojrzała jego zła karma, podczas polowania spadł z konia, złamał nogi i umierał z głodu i pragnienia.

Jednakże, dzięki błogosławieństwu Dattatreji, stało się to w dniu wyjątkowo sprzyjającym oczyszczeniu umysłu – dniu, w którym można było łatwo uzyskać wewnętrzne oczyszczenie poprzez słuchanie bhadżanów, post, kąpiele rytualne i nocne czuwanie. Z powodu dramatycznej sytuacji, w jakiej się znalazł, wszystkie te warunki zostały spełnione samoistnie – jego umysł oczyścił się i w chwili śmierci wspomniał o Dattatreji.

Słudzy boga Jamy nie byli w stanie zabrać jego duszy, mimo jego negatycznej karmy – z powodu ochrony i błogosławieństwa Dattatreji. Dzięki temu Dharmakirti odrodził się jako syn bramina, który od wczesnych lat pamiętał swoje poprzednie życie i odczuwał głębokie pragnienie życia duchowego.

Dattatreja jako uosobienie poświęcenia i wyrzeczenia

Dattatreja zstąpił na nasz świat jako awadhu­ta, aby udzielić mu nauki o całkowitym poświęceniu siebie i nieprzywiązaniu, zakorzenionych w niedualistycznym widzeniu rzeczywistości.

Sam Dattatreja jest darem – ofiarą złożoną przez Boga w odpowiedzi na tapas (duchowy wysiłek) mędrca Atri i czystość jego żony Anasuji.

Ojciec Dattatreji, ryszi Atri, uosabia tapas – boską pokutę i ascezę. Jego matka Anasuja uosabia pokorę i wolność od zazdrości. Dattatreja jest boskim owocem tego duchowego poświęcenia dla Najwyższego. Słowo datta oznacza zarówno „ten, który został dany”, jak i zasadę oddania siebie oraz wyrzeczenia, które nie polega na zwykłym porzuceniu obowiązków czy świata, lecz na odrzuceniu złudnych pojęć takich jak „ja” i „moje”.

Dattatreja jako awadhuta

„I oto mędrzec Sankriti przyszedł do czcigodnego Władcy Awadhuty Dattatreji i zapytał go:

„Czcigodny Władco, kim jest awadhuta? Jakie jest jego duchowe i cielesne życie? Jakie są jego cechy? Jak wygląda jego istnienie w świecie?”

Na to odpowiedział czcigodny Władca Dattatreja, pełen współczucia:

„Nazywa się kogoś awadhutą, ponieważ jest nieśmiertelny, najbardziej upragniony i najwyższy; odrzucił więzy świata i przywiązania do sansary; jest Tym, Co Przekracza – Tym, na co wskazuje początek wielkiego orzeczenia ‘Tat twam asi’ – To ty jesteś. Ten, kto nieustannie przebywa w swoim najwyższym boskim Ja, przekroczywszy ograniczenia takie jak kasta i aśrama, i w ten sposób wzniósłszy się ponad nie, pozostaje w jedności z Bogiem – ten uważany jest za awadhutę”.

„Awadhuta Upaniszada”, 1–3

Komentarz:

Dattatreja jako awadhuta jest boską zasadą gracza i gry, znajdującą się poza wszelkimi normami i nakazami, całkowicie panującą nad swoim polem gry. Ponieważ Dattatreja jest Bhagawanem, jest wolny od karmy, jakichkolwiek ograniczeń i koncepcji świata materialnego.

Jego wolność to swatantrija-śakti – nieskończona energia Wyzwolenia, właściwa Bhagawanowi.

Nie powstaje ona sama z siebie, lecz pojawia się dzięki boskiej mądrości Dattatreji (dźńana-śakti).

Mądrość Dattatreji to sahadźa-samadhi – całkowite pochłonięcie i oddanie się pierwotnej przestrzeni świadomości, pierwotnej Pustości, samopowstałej Mądrości, istocie najwyższego Umysłu.

Dattatreja żyje w sahadźa-samadhi, gra w nim, przejawia swoje boskie moce i boską lila – na pożytek wszystkich istot, które nie są od niego oddzielone. Działając w ten sposób, postępuje spontanicznie, nie kierując się niczym i nikim, poza własną boską wolą (sweczćha).

Dattatreja jest samym Bhagawanem, dlatego jego wola i wola Absolutu są jednym i tym samym, nie musi zatem podążać za żadną inną wolą.

Dlatego jako awadhuta postępuje spontanicznie, kierując się wyłącznie swoją własną boską wolą – to jest droga sahadźa-sweczćhaczary (naturalnego podążania za własną boską wolą).

Znaczenie słowa awadhuta wyjaśnia sam Dattatreja w tekście „Awadhuta Gita” w następujący sposób:

Sylaba „a” w słowie awadhuta oznacza, że jest on wolny od pułapek nadziei i oczekiwań. Jego życie jest czyste od samego początku aż po kres; zawsze przebywa w błogości.

Sylaba „wa” oznacza, że wykorzenił wszystkie pragnienia. Jego błogosławna mowa oczyszcza, a on sam nieustannie przebywa we wszechobecnym Brahmanie.

Sylaba „dhu” wskazuje, że choć jego ciało może być pokryte popiołem z braku dbałości o nie, jego umysł jest czysty, wolny od wszystkich chorób. Nie potrzebuje już koncentracji ani medytacji.

Sylaba „ta” oznacza tego, kto jest ugruntowany w poznaniu Prawdy, kto nie zna niepokoju, pozbawiony wszelkich myśli i pragnień, by się przejawić. Jest całkowicie wolny zarówno od egoizmu, jak i od niewiedzy.

„Awadhuta Gita”

Podążając naturalną i spontaniczną drogą sahadźa-sweczćhaczary, Dattatreja jako awadhuta nie podąża za światem dualności i jego ograniczeniami ani zasadami, lecz inspiruje świat, by podążał za nim – przez własny przykład i duchowy blask, wyzwalając istoty z ich ograniczeń.

Ścieżka Dattatreji

Dattatreja jest wiecznym nauczycielem całej ludzkości, który prowadzi ją od najdawniejszych czasów – od satja-jugi, treta-jugi i dwapara-jugi.

Jego ścieżka to ścieżka awadhuty, Sahadźa, Samarasja-joga – ścieżka naturalnej świadomości w stanie całkowitej jedności z Najwyższym. Jest to również ścieżka boskiej gry (lila), spontanicznej odpowiedzi na zjawiska we Wszechświecie, opartej na własnej woli, nierozdzielnej od boskiej woli. Ta ścieżka nosi nazwę sweczchaczary.

Ścieżka Dattatreji obejmuje wszystkie duchowe ścieżki, istniejące zarówno w naszym materialnym Wszechświecie, jak i w innych Wszechświatach. Obejmuje wszystkie religijne tradycje przeszłości, które już zanikły, wszystkie duchowe ścieżki, religijne tradycje, szkoły i filozofie teraźniejszości oraz wszystkie duchowe ścieżki przyszłości, które jeszcze się nie pojawiły.

Każdy, kto poszukuje prawdy, podąża drogą ewolucji ku samopoznaniu i poznaniu Absolutu, jest duchowym poszukiwaczem, podąża ścieżką Dattatreji – niezależnie od swojego statusu, kultury, tradycji czy religii, do której należy.

Święte teksty przekazane ludzkości przez Dattatreję

Nauki Dattatreji skierowane do jego uczniów na temat filozofii, jogi i medytacji, jego boskie pouczenia oraz przypowieści stanowią święte pisma dla całej ludzkości, niosące mądrość niezależnie od kultury, języka, rasy czy religii.

„Pieśń Awadhuty” („Awadhuta-gita”) – to największe nauczanie Dattatreji jako awadhuty, poświęcone niedualnemu (adwajtycznemu) wglądowi, które każdy powinien zrozumieć, podążając ścieżką Adwajty. Zostało ono objawione przez Dattatreję Karttikei.

„Tajemnica poza Trójcą” („Tripura-rahasja”) – to mistyczne nauczanie Dattatreji przekazane innemu awatarowi – braminowi Paraszuramie, synowi mędrca Dżamdagni.

„Tajemnica jogi” („Joga-rahasja”) – to ustne nauki awadhuty Dattatreji przekazane królowi Alarce.

„Nauka jogi” („Joga-śastra”) – to nauka Dattatreji dana świętemu mędrcowi Sankriti.

„Pieśń wyzwolonego za życia” („Dźiwanmukta-gita”) – to monolog na temat natury istoty wyzwolonej jeszcze za życia.

„Awadhuta-upaniszada” – siedemdziesiąta ósma spośród sanjasja-upaniszad w kanonie Muktika, należąca do „Czarnej Jadźurwedy” („Krishna Jadźurweda”). Została objawiona mędrcowi Sankriti.

Święte miejsca na Ziemi związane z Dattatreją

Dattatreja nie jest ograniczony ani formą, ani imieniem, ani żadną religią, epoką, kulturą, krajem, miejscem, planetą czy nawet wszechświatem, ponieważ jest on pierwotną zasadą – Guruh wszystkich Guru, wszechmogącą, wszechwiedzącą i wszechprzenikającą zasadą łączącą duszę istoty żywej z Najwyższym Źródłem.

Mimo to, istnieją na Ziemi szczególne miejsca mocy, w których czci się Dattatreję i gdzie jego błogosławieństwo odczuwane jest w sposób szczególnie silny. Miejsca te nazywane są datta-pitha – siedziby Dattatreji.

Do najważniejszych z nich należą:

- Góra Girnar

- Nagalapuram (Andhra Pradesh)

- Prayag (obecnie Allahabad)

- Suchindram

- Sentamangalam

- Datta Guhā w Himalajach

- Gulbarga – Ganagapura

- Narasimhavadi (Maharasztra)

- Kutambara (w pobliżu Puny)

- Avadumbara

- Somapura

- Chandradronagiri i inne

Rozdział 2. Opis atrybutów i cech bóstwa Dattatreji

„Zawsze wykonujcie służbę dla Pana Dattatreyi, myśląc o jego imionach, cechach i formach, jako o pokrytym popiołem lub wonną pastą sandałową, dzierżącym czakrę, trójząb, damaru i buławę, siedzącym w padmasanie, jako o tym, którego jogini i muni nieustannie wychwalają”.

„Dattatreya-kawacza”

Dwanaście cech wyglądu Dattatreyi

1. Jego wyprostowane ciało, stojące lub siedzące, wyraża zanurzenie w naturalnym samadhi i zdolność bezpośredniego widzenia prawdy.
2. Jego uśmiechnięta twarz symbolizuje radość Przebudzenia, którą przekazuje ludziom, i przebywanie w stanie boskiej gry.
3. Jego prosty, życzliwy i kochający wzrok mówi o zanurzeniu w samadhi najwyższej prawdy i o współczuciu naturalnie z niego wypływającym.
4. Jego nieskończona, rozświetlająca cały Wszechświat aura, pełna chwały, światła i blasku, wskazuje na ujarzmienie i oczyszczenie wszystkich zjawisk we Wszechświecie.
5. Jego młodość i brak fizycznych wad wskazują na siddhi wiecznej młodości i nieśmiertelności.
6. Jego spokojny, czysty wygląd wskazuje na siddhi wolności od wpływu czasu, stawania się i rozpadu.
7. Jego czysta, subtelna, proporcjonalna, przejrzysta forma wskazuje na doskonałość, harmonię, równowagę (samjogę), czystość prany bóstwa.
8. Jego atrakcyjny wygląd wskazuje na siddhi uroku, pozwalające podporządkowywać sobie istoty samsary.
9. Jego promieniująca energia ucieleśnia całkowite oczyszczenie dwudziestu czterech elementów Wszechświata, z których zbudowane jest jego ciało.
10. Jego giętkie, wdzięczne i subtelne ciało ucieleśnia czyste narodziny w mandali, czyli stan, w którym nie ma ani pyłku karmy.
11. Doskonałość jego ciała i kończyn wskazuje na brak karmy i przejawienie iluzorycznej formy jako boskiej gry.
12. Jego postawa — heroiczna, zakrzywiona lub spokojna — wskazuje na poskromienie, błogosławieństwo lub uspokojenie istot żyjących.

Forma Dattatreyi

„Atharwan odpowiedział: «Transcendentny Brahman, Prawda, jest wieczny i nieaktywny. Następnie z bezpostaciowego Brahmana wyłoniły się trzy formy (lub aspekty): niṣkala (pozbawiona części), sakala (z częściami) oraz sakala-niṣkala (zarówno z częściami, jak i bez nich).»”

„Śāṇḍilya-upaniszada”, rozdz. 3

Komentarz:

Forma Dattatreyi jako Bhagawana, Brahmana, przejawia się w trzech aspektach:

~ jako pozbawiona części, atrybutów i właściwości (niṣkala)

~ jako posiadająca części i właściwości (sakala)

~ jako posiadająca i nieposiadająca części jednocześnie (sakala-niṣkala)

Aspekt pozbawiony różnorodności (niṣkala)

„To, co jest satją (prawdą), widźńaną (boską wiedzą) i anandą (błogością); to, co jest nieaktywne, wolne od wszelkich zanieczyszczeń, wszechobecne, niezwykle subtelne, skierowane we wszystkie strony jednocześnie, nieokreślane i nieśmiertelne — to jest jego aspekt niṣkala”.

„Śāṇḍilya-upaniszada”

Komentarz:

W tym aspekcie Absolut jest Pustką, która nie posiada ani imienia, ani formy, ani definicji, ani właściwości, ani atrybutów, ani żadnych ciał, na których można by medytować. To prawdziwa istota Bhagawana Dattatreyi, obecna jako serce i ziarno jego przejawionej formy.

Aspekt posiadający i nieposiadający różnorodności (sakala-niṣkala)

„Maheśwara (Najwyższy Pan), który jest czarny i żółty, włada avidją, mūla-prakriti lub mają, która jest czerwona, biała i czarna, i ona współistnieje z Nim. To jest jego aspekt sakala-niṣkala.”

„Śāṇḍilya-upaniszada”

Komentarz:

W tym aspekcie Absolut przejawia się jako pierwotny Wielki Władca, który rodzi maję, trzy guny, czas i inne kategorie, jednak sam jeszcze nie posiada żadnych właściwości.

Aspekt przejawiający się jako różnorodność (sakala)

„Następnie Pan dzięki duchowemu rozumowi postanowił: «Niech stanę się wielością! Niech rozszerzę się wszędzie!»

Wtedy z tej transcendentnej Osoby, która trwała w ascezie, miała naturę wiedzy i której pragnienia zawsze się spełniają, wyszły trzy litery (A, U, M), trzy wyahryti (Bhuḥ, Bhuvaḥ i Svaḥ), trójwersowa Gāyatrī, trzy Wedy, trzej bogowie (Brahma, Wisznu i Śiwa), trzy warny (bramini, kszatrijowie i wajśjowie) oraz trzy ognie (gārhapatya, āhavanīya i dakṣiṇa).

Ten Najwyższy Pan jest obdarzony wszystkim w obfitości. Przenika wszystko i przebywa w sercach wszystkich istot.

On jest wielkim Māyāvī, który igra z māją.

On jest Brahmą; On jest Wisznu; On jest Rudrą; On jest Indrą; On jest wszystkimi bogami i wszystkimi istotami.

On jest wschodem; On jest zachodem; On jest północą; On jest południem; On jest na dole; On jest na górze. On jest wszystkim.

Ta jego forma jako Dattatreja, który igra ze swoją Śakti, łaskawy dla swych wielbicieli, jaśniejący jak ogień, podobny do płatków czerwonego lotosu, mający cztery ramiona, łagodny i promieniejący bezgrzesznością – to jego forma sakala.”

„Śāṇḍilya-upaniszada”

Komentarz:

Forma sakala wyraża całą różnorodność przejawień Dattatreji.

W tym miejscu pojawia się imię „Dattatreja”, wskazujące, że został dany jako syn Atriego i Anasuji – forma, boskie ciało Dattatreji, jego lila (boska gra), czyny, otoczenie, ozdoby i atrybuty.

Nie istnieje taka forma, imię, czy aspekt, których Absolut nie mógłby przyjąć w swoim przejawieniu. Dattatreja jako bóstwo posiadające formę, imię i atrybuty jest Bhagawanem w aspekcie sakala.

Pomimo że posiada konkretną formę, imię, atrybuty i otoczenie, znając jego ukryte aspekty sakala-niṣkala i niṣkala, postrzegamy go jako jedność wszystkich bóstw, wszystkich form, wszystkich atrybutów, wszystkich ṛṣi, proroków, siddhów, świętych i Nauczycieli przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Taki jest unikalny sposób widzenia w naukach Laya-jogi.

Dzięki takiemu podejściu możemy czcić Dattatreję w każdym męskim lub żeńskim bóstwie – Wisznu, Śiwie, Brahmie, Saraswati, Lakszmi, Durdze, w każdym świętym lub proroku – Buddzie, Śankarze itd. Także medytując nad wizerunkiem Dattatreji lub składając ofiary jego imieniu, lub formie, możemy oddawać cześć każdemu bóstwu poprzez jego obraz i formę.

Główna zasada tutaj to trwanie w kontemplacyjnej obecności pełnej jedności: tego, kto czci, tego, kto jest czczony, i samego aktu czczenia.

Aspekty niṣkala i sakala-niṣkala tworzą oświecone ciało mądrości Dattatreji (jñāna-deha), a aspekt sakala przejawia się dwojako: jako świetliste, iluzoryczne ciało chwały (praṇava-deha) oraz jako doskonałe ciało manifestacji (siddha-deha). Te dwa ostatnie mogą przyjmować formę dwuramienną, czteroramienną lub sześcioramienną.

Bhagawan w aspekcie sakala jako Dattatreja

„On pokrywa ciało wibhuti (świętym popiołem). Usuwa nawet najstraszniejsze grzechy swoich wielbicieli. Jednocześnie przyjmuje wiele form. Potrafi obdarzyć każdą rzeczą. Jest wszechobecny. Spełnia wszystkie życzenia wielbicieli.

Jego sylwetka przypomina drogocenny kamień indranila (szafir). Jego blask jest równie przyjemny jak światło pełni księżyca. Jest tak samo inspirujący jak kamień vaidurja (kocie oko). Długie sploty jego włosów łagodnie poruszają się, gdy idzie z gracją.

Jego oczy lśnią oślepiającą bielą. Błękit jego źrenic przypomina drogocenny szafir indranila. Jego brwi, włosy na piersi, wąsy i broda są czarne jak sadza. Jego twarz można porównać do przyjemnego księżyca w pełni.

Iskra jego słodkiego uśmiechu rozprasza mgłę. Jego głos jest potężniejszy i donośniejszy niż muszla. Jego ramiona są silne i solidne. Ręce długie i symetryczne. Jego dłonie lśnią jaśniej niż świeże zielone listki.

Pierś Pana jest silna i szeroka. Dłonie mają czerwony kolor. Ma szczupły brzuch. Ma duże, miękkie pośladki. Ma szeroką linię bioder. Jego kostki są drobne i płaskie.

Jego uda są gładkie i delikatne jak łodyga drzewa bananowego. Łydki silne i symetryczne. Górne części jego stóp lśnią jak skorupa żółwia.

Stopy Pana są urocze jak czerwone promienie wschodzącego słońca. Jest wielkim joginem.

Jeśli ktokolwiek tylko pomyśli o Panu Dattatreji, on podąża za nim w subtelnej formie przez cały czas i nieustannie go chroni.

Pan Datta zawsze gotów jest oświecić poszukującego boską wiedzą. Jego wieczysta przysięga to duchowo podnosić i zbawiać tych, którzy są w potrzebie. Jego lewa dłoń udziela błogosławieństwa. Prawą ręką ukazuje mudrę odwagi – abhaja-mudrę.”

„Dattatreja-kawacza”

Sześcioramienna forma

„Zawsze wykonuj służbę dla Pana Dattatreji, myśląc o Jego imionach, cechach i formach – jako o tym, który pokrywa ciało popiołem lub pachnącą pastą sandałową, trzymającym czakrę, trójząb, damarę i buławę, siedzącym w padmasanie, jako o tym, którego jogini i muni nieustannie wychwalają”.

„Dattatreja-kawacza”

Sześcioramienna forma Dattatreji jest najbardziej rozpowszechniona – wyraża zasadę boskiej różnorodności, rozkwitu, bogactwa form i przejawów siddhi (mocy) Bhagawana Dattatreji. W tej formie górna prawa ręka trzymająca atrybut wskazuje na główny atrybut i główne zdolności, które manifestują się w iluzorycznym ciele.

Sześć rąk może symbolizować pięć mocy Dattatreji oraz pierwotną świadomość lub błogosławiący strumień Anugraha, który przekazuje te moce żywym istotom.

Forma czteroramienna

W Szandilja-upaniszadzie opisana jest czteroramienna forma Dattatreji:

„To jego forma jako Dattatreji, który gra z własną Szakti, łaskawy dla swoich wielbicieli, promieniejący jak ogień, przypominający płatki czerwonego lotosu i posiadający cztery ramiona, pobłażliwy i promieniujący nieskazitelnością – to jest jego forma sakala.”

— Szandilja-upaniszada

Aby urzeczywistnić Dattatreję, Szandilja-upaniszada zaleca następującą metodę:

Ten, kto zawsze medytuje nad Bogiem bogów i Wiecznym jako Dattatreją – łagodnym i spokojnym, promieniującym kolorem ciemnoniebieskiego szafiru, wielkim Władcą, rozkoszującym się błogością we własnym stworzeniu (majji), boskim filozofem-awatutą, mającym cztery strony świata jako swoje szaty;

Z ciałem pokrytym świętym popiołem, ze splątanymi włosami, Najwyższym Panem, czteroramiennym, posiadającym znakomite kończyny, z oczami przypominającymi płatki w pełni rozkwitłego lotosu;

Obdarzonym bogactwem duchowej wiedzy i jogi, nauczycielem całego świata, drogim joginom, współczującym wobec wielbicieli, świadkiem wszystkiego, temu, któremu służą święci mędrcy;

Ten, kto zawsze medytuje w ten sposób nad Bogiem bogów i Wiecznym – zostaje uwolniony od wszystkich grzechów i osiąga Wyzwolenie.

Czteroramienna forma Dattatreji jest jego formą jako promiennego boskiego ciała iluzorycznego, zwanego sakala. Forma ta należy do kategorii pranawa-deha – ciała stworzonego z wibracji światła, istniejącego w wyższych sferach rupa-loki.

Forma dwuramienna

Dwuramienna forma Dattatreji objawia się jako siddha-deha – doskonałe ciało, w którym bóstwo wciela się w świecie ludzkim i światach podobnych do ludzkiego, aby ukazać swoje różnorodne boskie lila (gry).

W starożytności w swojej dwuramiennej formie Dattatreja objawił się jako nauczyciel Paraszuramy, któremu przekazał naukę Tripura-rahasji, jako nauczyciel króla Uddhawy, wędrowny asceta i pustelnik, błogosławiący króla Dharmakirtiego, syn mędrca Atri i Anasuji, nauczyciel swoich wielbicieli, który wszedł do jeziora, szalony mędrzec, który pobłogosławił bramina Wisznudattę, oraz nauczyciel króla Kartawirja Ardżuny.

Objawił się również jako Śripad Śri Vallabha, Śri Narasimha Saraswati i wielu innych. Nie sposób zliczyć wszystkich form i przejawień Dattatreji, który jest nieśmiertelny.

„Pan rozkazuje: «Medytujcie ze skupieniem na tych moich cechach, a następnie powtarzajcie kawaczę. Czujcie moją obecność wszędzie w świecie i, zawsze patrząc na mnie w subtelnej formie, podążajcie za mną nieustannie»”.

”Dattatreja-kawacza”

Postawa Dattatreji

„On siedzi w siddhasanie. Ma wyprostowaną sylwetkę i łagodnie się uśmiecha”.

Dattatreja-kawacza

Sam Dattatreja nie podlega żadnym ograniczeniom, a jego ciało może przyjąć każdą postawę. Podczas ćwiczeń wizualizacyjnych sadhu wybiera jedną z poniższych postaw jako punkt skupienia umysłu:

Pozycja „kolumny” (sthanu-asana), inaczej „bez zgięcia” (samabhanga)

W tej postawie bóstwo stoi nieruchomo, „jak góra”, trwając w spokoju. Pozycja ta symbolizuje głębokie zanurzenie w medytację i samadhi, tak że bóstwo nie zauważa, jak przemijają kalpy i jugi, jak powstają i znikają całe wszechświaty. Nazywana jest także „pozycją darśany”, ponieważ każdy, kto spojrzy na bóstwo w tej pozycji, doświadcza bezpośredniego widzenia Boga.

Pozycja „zgięta” (abhanga-asana)

Może być zgięta w jednym, dwóch lub trzech miejscach (biodra, szyja, ramiona). Gdy pozycja jest zgięta tylko w jednym miejscu, nosi nazwę abhanga. Ciężar ciała opiera się na jednej nodze, a jedno biodro odchyla się na bok. Postawa ta symbolizuje głębokie zatopienie w kontemplacji praw Wszechświata i losów istot.

Pozycja padaswastika, inaczej pozycja „Śjamasundary” (Kriszny)

Pozycja przypomina postawę Kryszny grającego na flecie, gdy jedna noga jest zgięta, a druga wyprostowana. Symbolizuje błogosławieństwo powodzenia, pomyślności i lekkości (gry życia).

Pozycja „lotosu” (padmasana)

Padmasana to postawa symbolizująca głęboki spokój umysłu w samadhi, rozpuszczenie świadomości w Brahmanie. Obie nogi oznaczają równowagę (samjoga) między energią a świadomością. Stopy niedotykające ziemi uosabiają wairagję – oderwanie od całego światowego zgiełku.

Pozycja „doskonałości” (siddhasana)

Siddhasana symbolizuje zanurzenie w naturalne samadhi i łagodną aktywność – kontemplację bez przywiązań.

Atrybuty Dattatreji

Bhagawan Dattatreja przedstawiany jest z trzema głowami, sześcioma ramionami, w towarzystwie czterech psów, na tle krowy i drzewa.

W rękach trzyma:

bębenek (damaru),

dysk (ćakrę),

muszlę (śankha),

różaniec (dźapa-mala),

naczynie na wodę (kamandalu),

trójząb (triśula).

Trzy głowy Dattatreji symbolizują zasady Brahmy, Wisznu i Śiwy – odpowiadające kolejno za:

– wszechmocną przyczynę stworzenia (sriszti),

– podtrzymującą energię (sthiti),

– siłę zniszczenia (laja).

Wszystkie atrybuty Bhagawana Dattatreji mają mistyczne znaczenie.

Trójząb służy do niszczenia ego, bębenek budzi dusze pogrążone w ciemności niewiedzy.

Muszla Dattatreji wydobywa dźwięk Om – pierwotny dźwięk i pierwsze słowo Wszechświata. Boskie AUM składa się z: A – aspekt Brahmy – Stwórcy, U – aspekt Wisznu – Podtrzymującego, M – aspekt Maheszwary – Niszczyciela.

Połączone w muszli Dattatreji, brzmią jako wieczny pierwotny dźwięk Omkara-Datta.

Wszystkie istoty zawierają w sobie wibrację Om jako swoją istotę. „Datta” oznacza „dar”, zatem Omkara jest wiecznym darem Boga dla wszystkich dusz.

Dysk (ćakra) w ręku Dattatreji to symbol nieskończonego kręgu – jak cały wszechświat – będącego w nieustannym ruchu. Dattatreja używa dysku do niszczenia więzów karmicznych swoich wielbicieli.

Różaniec (dźapa-mala) w prawej ręce – za jego pomocą Pan zlicza swoich wielbicieli, uwalniając ich samą myślą o ich imionach.

Kamandalu – naczynie na wodę – zawiera nektar czystej mądrości dający nieśmiertelność. Tym nektarem Dattatreja uzdrawia i nasyca dusze dążące do poznania Prawdy, wyzwalając je z cyklu narodzin i śmierci.

„Dattatreja ma trzy głowy i sześć ramion. Trzy jego oblicza ucieleśniają trzy bóstwa: Brahmę, Wisznu i Śiwę, symbolizujące trzy pierwotne energie wszechświata: siłę tworzenia, podtrzymywania i niszczenia.

Na każdej z głów włosy upięte są w kok i przewiązane paciorkami z radrakszy. Dattatreja ma postać szesnastoletniego młodzieńca – pięknego, młodego i pełnego świeżej, cudownej energii.

Na czole środkowej głowy widnieje znak Wisznu (urdhwa-pundra) – symbol zdolności podnoszenia ku wyższym stanom tych, którzy w niego wierzą.

Na lewym czole – znak Śiwy (tripundra), trzy linie oznaczające: trzy Wedy (Rygweda, Jadźurweda, Samaweda), trzy sylaby Om i trzy guny.

Na czole prawej głowy znajduje się znak Brahmy.

Na szyi, przedramionach i nadgarstkach – paciorki z rudrakszy, które usuwają przeszkody i mają wielką magiczną moc.

Na szyi nosi symbol błogości – girlandę z wiecznie świeżych, młodych kwiatów – ucieleśnienie czystej wizji Pierwotnego „Ja”.

Jest do połowy nagi, dolna część jego ciała odziana jest w opaskę biodrową, szarawary jogina lub spódnicę ze skóry zwierzęcia. Dattatreja siedzi na lotosie – symbolu czystości i nieskalania.

Atrybuty w sześciu dłoniach:

Górna lewa ręka – muszla śankha – symbol wszechprzenikającego dźwięku, zdolności kontrolowania przestrzeni.

Środkowa lewa – trójząb triśula – symbol panowania nad trzema gunami, czasem i trzema światami, zdolności spowalniania i zatrzymywania czasu.

Dolna lewa – kamandalu – symbol pustki wewnętrznego „ja” i wypływającej z niego siły życia; nektar mądrości dający nieśmiertelność i pomyślność.

Górna prawa – dysk ćakra – symbol panowania nad wszystkimi żywiołami.

Środkowa prawa – bębenek damaru – symbol przebudzenia dusz z ciemności niewiedzy.

Dolna prawa – różaniec dźapa-mala – narzędzie, za pomocą którego Dattatreja „zlicza” swoich wielbicieli.

„Misterium Czystego Dźwięku”

Ogólne znaczenie atrybutów Dattatreji

Bębenek (damaru) – symbolizuje pierwotny rytm i wibrację leżące u podstaw stworzenia oraz pierwotny dźwięk (para-nada). Bębenek uosabia alfabet, subtelną esencję liter i sam język – damaru to pierwotny dźwięk, symbol Przebudzenia, panowania nad subtelnymi energiami stanowiącymi podstawę Wszechświata, zdolność tworzenia wszelkich zjawisk i kierowania nimi.

Muszla (śankha) – uosabia narodziny Wszechświata z pierwotnego dźwięku i pięciu elementów. Używana do wypędzania demonów i szkodliwych istot, oczyszczania przestrzeni i harmonizacji otoczenia. Symbolizuje zwycięstwo bóstwa. Zakręcona zgodnie z ruchem wskazówek zegara wskazuje na Wisznu, przeciwnie – na Śiwę. Służy do przywoływania i manifestacji boskich energii. Muszla otwierająca się na prawą stronę (dakśina-śankha) jest szczególnie ceniona i przynosi pomyślność.

Dysk (ćakra) – symbol cyklu życia i śmierci, boska broń, która wirując, zawsze trafia w cel i niszczy siły zła. Taki dysk został podarowany Wisznu przez Śiwę do walki z demonami. Może również uosabiać władzę nad pięcioma elementami Wszechświata, zdolność tworzenia dowolnych form i szerzenia swojej energii.

Różaniec (akśamala) – symbolizuje nieskończone cykle czasu we Wszechświecie, wiedzę duchową i mądrość. Jeśli bóstwo trzyma różaniec w prawej ręce, wskazuje to na praktyczne urzeczywistnienie różnych form mądrości. Liczba paciorków może wynosić 27 lub 108.

Trójząb (triśula) – symbol zwycięstwa i władzy nad trzema gunami (sattwa, radżas, tamas), uosabia świat przejawiony. Czasem ukazywany jako łodyga lotosu i kwiat z trzema płatkami. Trójząb to także broń, która przeraża demony.

Kwiat lotosu – symbol przejrzystości, czystości, nieskazitelności i doskonałości. Każda część lotosu ma szczególne znaczenie:
– łodyga oznacza, że życie powstaje z pierwotnych wód chaosu (oceanu Ekarṇava ),
– kwiat – pierwotne łono Wielkiej Matki,
– rozwijający się kwiat – Słońce,
– płatki – jego promienie,
– pąk – pierwotna czystość.

Buława (gada) – uosabia moc prawa karmy, moc praw rządzących Wszechświatem i czasem, który wszystko niszczy. Jest boską bronią. Atrybut Dattatreji, Kali, Śiwy, Wisznu, Ganeśy i Skandy.

Dzban (kamandalu) – symbol siły życia, źródła, które ją rozlewa i obdarza nią innych; uosobienie bogactwa, boskiego nektaru. Atrybut bóstw przyjmujących formę ascetów (sadhu), braminów.

Święty sznur (jadźńopawita) – składa się z trzech splecionych nitek symbolizujących trzy guny (jasność, ruch, bezwład). Nosi się go jako pętlę przerzuconą przez lewe ramię i prawą stronę biodra.

Girlanda kwiatowa (mala) – wyraża zasadę radości i błogości (brahma-ananda), kwitnienie boskiej energii, właściwej bóstwu.

Torba sannjasina – symbolizuje wewnętrzną przestrzeń tajemnicy (guhja-garbha), którą jogin nosi zawsze w sobie i z której może wydobywać różne cudowne rzeczy, moce i atrybuty, objawiając je na zewnątrz i obdarowując nimi innych.

Dłuto (tarika) – bardzo rzadko spotykane w ikonografii, uosabia boską broń pokonującą ciemność i niewiedzę, odcinającą egoizm i przywiązania.

Szaty Dattatreji

„… Ten, kto zawsze medytuje nad Bogiem bogów i Wiecznym jako nad Dattatreją — … filozofem-awddhutą, mającym cztery strony świata jako swoje szaty…

… - ten uwalnia się od wszystkich grzechów i osiąga Wyzwolenie”.

Śāṇḍilya-upaniṣad

„On nosi skórę jelenią...”

Dattātreya-kavacza

Dattatreja jako nagi asceta nosi cztery strony świata jako swoje szaty. Oznacza to, że jego umysł jest całkowicie przebudzony, otwarty i nie zna granic. Jego świetlista aura rozciąga się w nieskończoność, obejmując wszystkie kierunki jako własne odzienie.

Nosząc skórę jelenią niczym sadhu, Dattatreja przywdziewa również przepaskę biodrową, pomarańczowe dhoti (szatę sanjasina), sandały i spodnie jogina (śaravary). Może także — jako awadhu­ta — nosić najdziwniejsze i najbardziej niezwykłe stroje lub przywdziewać strój gospodarza domowego.

Ozdoby Dattatreji

Dattatreja w swojej głównej formie nosi kolczyki oraz bransolety (mālā) z rudrakszy jako swoje ozdoby. Czasami, jako wcielenie Śiwy, przywdziewa jadowite węże — co wskazuje na to, że wszystkie jego energie zostały oczyszczone, ujarzmione i stały się jego ozdobą.

Jako awadhu­ta i bóstwo, może nosić wszelkie ozdoby, nie będąc niczym ograniczony.

Komentarz:

Podczas wykonywania sādhanī iluzorycznego ciała, każda ozdoba posiada własne znaczenie i jest opisywana w naukach w zależności od rodzaju praktyki.

Wyraz twarzy Dattatreji

„Ten, kto zawsze medytuje nad Bogiem bogów i Wiecznym jako... współczującym wobec oddanych, świadkiem wszystkiego, tym, któremu służą święci mędrcy”.

Śāṇḍilya-upaniṣad, rozdz. 3

Dattatreja zazwyczaj ma dwa główne wyrazy twarzy: Współczujący — wobec wszystkich istot żywych, wyrażający łaskę i otwartość serca. Kontemplacyjny, świadomy — wskazujący na naturalne samādhi, nieporuszone przez zewnętrzne zjawiska, pozostający poza dualnością.

Mudry Dattatreji

„Jego lewa dłoń obdarza błogosławieństwem. Prawą dłonią ukazuje abhaja-mudrę .”

Dattatreja-kavacza

Komentarz:

Dwie główne mudry Dattatreji to: Varada-mudra – gest spełnienia pragnień, obdarzający łaską i pomyślnością, symbol hojności boskiej mocy. Abhaja-mudra – gest ochrony i nieustraszoności, zapewniający bezpieczeństwo i wewnętrzny spokój, odganiający lęk i wątpliwości.

Z varada-mudrą Dattatreja obiecuje nam, że wszystkie nasze modlitwy i duchowe pragnienia zostaną spełnione dzięki mocy jego błogosławieństw.

Z abhaja-mudrą jakby mówi do nas:
„Nie lękaj się niczego, bądź nieustraszony, miej wiarę – moje błogosławieństwo jest zawsze z tobą”.

Rzadko można zobaczyć wizerunek Dattatreji, na którym ukazuje on inne mudry, takie jak uspokajająca, kontrolująca i inne.

Wskazuje to na główną cechę i charakter przejawiania się Dattatreji – że wszystkie jego działania są ukierunkowane na dobro innych, ochronę, pomoc i błogosławieństwo.

Jednakże w sadhanie przemiany, jogin może wykonywać dowolne mudry, odpowiednie do rodzaju praktyki, opisane w komentarzach i tekstach przekazu, zgodnie z własnymi okolicznościami.

Kolor ciała Dattatreji

„Należy medytować nad Dattatreją jako nad łagodnym i spokojnym, promieniującym ciemnoniebieską barwą szafiru”.

„Śāṇḍilya-upaniṣad”

„Ta jego forma jako Dattatreja, który igra ze swoją Śakti, jest łaskawy wobec swoich wielbicieli, promienieje niczym ogień, przypomina płatki czerwonego lotosu i ma cztery ramiona, jest wyrozumiały i jaśnieje bezgrzesznością – to jego forma sakala”.

„Śāṇḍilya-upaniṣad”

Komentarz:

Podstawowe kolory Dattatreji to cielisto-różowy i ciemnoniebieski. Jego forma może również promieniować jak ogień, przypominający płatki czerwonego lotosu.

W praktyce, w zależności od rodzaju opisywanej sadhany, jego ciało może być wizualizowane jako przezroczyste, białe, oślepiająco białe, czerwone, żółte, złote, dymne, czarne itd.

Otoczenie Dattatreji

„On pojawia się w towarzystwie chłopców, szaleńców, duchów i w wielu innych formach”.

Dattatreya-kavacza

Komentarz:

Otoczenie Dattatreyi stanowią cztery psy, za jego plecami znajduje się krowa o imieniu Kamadhenu.

Cztery psy symbolizują cztery Wedy, a krowa uosabia zasadę Matki-Ziemi – pierwotnej Siły Wszechświata. To mistyczna krowa Kamadhenu, spełniająca życzenia. Uosabia ona pierwotną energię Bytu – siłę Kundalini, którą opanowawszy, jogin urzeczywistnia wszystkie pragnienia.

Cztery psy Dattatreyi, jako wcielenia czterech Wed, nieustannie mu towarzyszą niczym niebiańskie „ogarniacze”, „strażnicy” Prawdy. Pomagają Dattatreyi w jego boskim „polowaniu” na czyste dusze we wszystkich światach.

Boska krowa spełnia życzenia wszystkich tych, którzy szukają Dattatreyi, wyzwolenia i podążają ścieżką jogi i Adwajty. Spełnia zarówno materialne, jak i duchowe pragnienia czcicieli Dattatreyi.

Istnieje szczególna forma Dattatreyi, w której stoi obok swojej małżonki Anagadevi. To jego postać jako gospodarza i awadhuty. Jego żona jest emanacją stworzoną z jego umysłu – to wielka Lakszmi, boska siła woli, intencji i dobrobytu.

Jej imię, Anagadevi, oznacza „nieobnażona” – to znaczy: ta, która jest obdarzona zdolnością zewnętrznego przejawienia, atrybutami i różnorodnością.

Pan Dattatreja często stoi lub siedzi pod drzewem udumbara. To boskie drzewo spełniające życzenia. Spełnia pragnienia tych, którzy oddają cześć Dattatreyi i go przyzywają. Udumbara to źródło boskiego nektaru i Bhagawan Dattatreja zawsze może być odnaleziony w jego cieniu.

Rozdział 3. Sadhana przyzywania błogosławieństw i ochrony Dattatreyi

Sadhana Dattatreyi, Guru-joga i trzy ciała

Ponieważ Dattatreja jest pierwotnym Guru wszystkich guru, sadhana przyzywania Dattatreyi i medytacja na niego są jednocześnie formą guru-jogi . Guru-joga to szczególna metoda, w której uczeń jednoczy swój umysł z umysłem Guru poprzez podtrzymywanie wiary i duchowej więzi (samaja).

Zgodnie z nauką guru-jogi, aby otrzymać prawdziwe błogosławieństwo i osiągnąć powodzenie w duchowej praktyce, należy postrzegać swojego korzennego Guru jako przejawioną w tym świecie formę wybranego bóstwa (iszta dewaty).

W ten sposób Bhagawan Dattatreja objawia się potrójnie:

● w świecie zewnętrznym jako korzenny Guru,

● na subtelnym poziomie jako wybrane bóstwo,

● na tajemnym poziomie jako natura Umysłu, czysta wewnętrzna przestrzeń świadomości jogina poza dualizmem.

Medytując w ten sposób, uczeń z czasem oczyszcza umysł i odkrywa przysługujące mu trzy doskonałe ciała. Wówczas:

● odkrywa własną wewnętrzną przestrzeń „Ja jestem”, świadomość bezgraniczną i tożsamą z bóstwem oraz Absolutem,

● na subtelnym poziomie przemienia się w nieśmiertelne, świetliste, iluzoryczne ciało Chwały, w formie wybranego bóstwa, obdarzone różnorodnymi mocami i zdolnościami,

● w świecie zewnętrznym, w ciele fizycznym, sam staje się podobny do bóstwa – jego przejawionym iluzorycznym ciałem, grającym w tym świecie jak w mandali czystego wymiaru.

Mantry Dattatreyi

Ośmiosylabowa mantra nasienna Dattatreyi

Ośmiosylabowa (asztakszara) mantra nasienna (bidźa) Dattatreyi brzmi następująco:

Om Dram Dattatrejaja namaha

„Ośmiosylabowa mantra — «Dram» lub «Draam» z dodanymi do niej sylabami: «Da, ttaa, tre, jaa, ja, na, mah».

W tej mantrze słowo «Dattatrejja» odnosi się do prawdziwej (pierwotnej) błogości świadomości, a słowo «namah» — do całkowicie przejawionej błogości.

Miara mantry — gāyatrī,

ṛṣi — Sadaśiwa,

naczelne bóstwo — Dattatreja.

«Dattatrejja» — wewnętrzna, potencjalna część mantry, a więc jej bīdźa; «namah» — śakti, czynna moc mantry”.

„Dattatreja-upaniszada”

Gāyatrī-mantry Bhagawana Dattatreji

Om

Dattatrejja widmahe

Atriputraya dhimahi

Tanno Datta praczodajat

Om

Niech poznamy Dattatreję,

Niech medytujemy nad synem Atri,

Niech Datta nas poprowadzi.

Om

Paramahamsaya widmahe

Awadhutaya dhimahi

Tanno Datta praczodajat

Niech poznamy Paramahamsę,

Niech medytujemy nad Awadhutą,

Niech Datta nas poprowadzi.

Ten, kto z wiarą powtarza którąkolwiek z tych mantr i stale medytuje nad tym odwiecznym Bogiem bogów, jednocząc się w sercu z Dattatreją, zostanie uwolniony od wszelkich przeszkód (kleśa) i ograniczeń oraz osiągnie doskonałą błogość.

Podstawowe praktyki medytacji nad Dattatreją

Medytacja na zewnętrzny wizerunek Dattatreji

1. Oczyść przestrzeń medytacyjną – zapal kadzidło, świecę i uderz w dzwoneczek, aby przywołać błogosławieństwo boskich istot.

2. Umieść murti (wizerunek) Dattatreji naprzeciw siebie – na odległość wyciągniętej ręki, na wysokości oczu.

3. Usiądź do medytacji w jednej z klasycznych pozycji: sukhasana, siddhasana lub padmasana.

4. Wykonaj krótki rytuał oczyszczający (aczamana):

- na zewnątrz, spryskując się wodą z naczynia ołtarzowego,

- za pomocą wizualizacji,

- po prostu rozluźniając się i skupiając przez chwilę na idei czystości, która ogarnia i oczyszcza całe ciało.

5. Wypowiedź modlitwę przeżywającą błogosławieństwo Bhagawana Dattatreji, zwracając się do niego jak do swojego Najwyższego „Ja”, budząc w sobie wiarę i szacunek.

6. Skoncentruj wzrok na środku klatki piersiowej lub miejscu między brwiami wizerunku Dattatreji.

7. Trwaj w koncentracji – maksymalnie rozluźniony, zachowując bezruch ciała, umysłu i mowy.

8. Po zakończeniu koncentracji lub gdy nie jesteś w stanie jej utrzymać, zamknij oczy i pozwól, by wizerunek Dattatreji samoistnie pojawił się przed twoim wewnętrznym wzrokiem.

9. Przez chwilę utrzymuj ten obraz w umyśle, delikatnie kierując na niego uwagę.

Na zakończenie praktyki wykonaj pokłon – fizycznie lub w myślach – przed Dattatreją.

Komentarz:

W zależności od własnego nastawienia możesz wykonywać lub pomijać praktyki wstępne, ale kluczowe jest skupienie uwagi przez dłuższy czas na zewnętrznym wizerunku Dattatreji oraz utrzymywanie odpowiedniego duchowego nastroju (bhāwa).

Mantra-joga jako medytacja na Dattatreję

„Dźapa — to powtarzanie mantr, w które człowiek został odpowiednio wprowadzony przez swojego duchowego nauczyciela i które nie są sprzeczne z zasadami Wed.

Dźapa bywa dwóch rodzajów — z wypowiadaniem ustnym lub myślowym.

Dźapa myślowa odnosi się do kontemplacji umysłem.

Dźapa ustna bywa dwóch rodzajów — z głośnym i cichym wypowiadaniem.

Głośne wypowiadanie przynosi zasługę zgodnie z tym, jak jest to określone w Wedach, ciche przynosi zasługę tysiąckrotnie większą. Dźapa myślowa przynosi zasługę dziesięć milionów razy większą”.

„Śandilja-upaniszada”, rozdz. 1.2

Opis:

1. Wykonaj wstępne przygotowanie do praktyki, opisane wcześniej w punktach 1–6.
   
   
2. Przeczytaj mantrę gajatri Dattatreji, przyzywającą zstąpienie jego błogosławieństw:
   
   

Om
Dattatrejaja widmahe
Atriputraja dhimahi
Tanno Datta praczodajat

Om
Niech poznamy Dattatreję
Niech będziemy medytować nad synem Atri
I niech Datta nas poprowadzi

3. Biorąc w prawą rękę mala, znajdź pierwszy koralik po centralnym koraliku Meru i, koncentrując się na punkcie między brwiami lub centrum klatki piersiowej bóstwa, wypowiedz ośmiozgłoskową mantrę nasienną bóstwa:
   
   

Om Dram Dattatrejaja namah

4. Wypowiadając mantrę, koncentruj się na znaczeniu mantry i na każdej z ośmiu sylab.
   
   

W tej mantrze słowo „Dattatrejaja” wskazuje na pierwotną istotę i błogość świadomości Absolutu, a słowo „namah” wskazuje na całkowicie przejawioną energię błogości tej świadomości.

Komentarz:

Aby ta praktyka działała, należy otrzymać przekaz od Guru, Duchowego Nauczyciela, a także od niego należy otrzymać wszystkie szczegółowe wyjaśnienia co do dalszego rozwoju tej praktyki.

Czytamy mantry zawierające wibracje, imię bóstwa Dattatreji, aby:

– obudzić jego uwagę i skierować ją na nas (darśan)
– otrzymać od niego zstąpienie mądrości i błogosławieństwo duchowej mocy (anugraha)
– doświadczyć jedności z bóstwem, bezpośredniego przebudzonego widzenia niedualności (śaktipata)

To podobne do tego, jakbyśmy, idąc przez las i gubiąc drogę, wołali kogoś po imieniu, a ten, kogo wołamy, odwraca się, zauważa nas i podchodzi, by pomóc i wskazać drogę.

Czytając mantrę, wymawiamy imię wybranego bóstwa raz po raz, i to usuwa zaciemnienie naszej mowy (prany) i oczyszcza przeszkody do Przebudzenia.

Ciało, mowa, prana i umysł wybranego bóstwa oraz nasze własne ciało, mowa, prana i umysł zlewają się i stają się jednym.

Za pomocą mantry usuwamy zaćmienia zaciemniające nasz umysł i pranę, i budzimy naszą prawdziwą naturę.

Praktykując powtarzanie mantry zgodnie z naukami Guru, możemy przyzywać siłę błogosławieństwa pierwotnych bóstw Wszechświata, posiadających wielką mądrość, po prostu wypowiadając ich imiona. Imię bóstwa i samo bóstwo nie są od siebie oddzielne, dlatego wypowiadając imię, przyzywamy przebudzone bóstwo.

Ochronna zbroja Dattatreji (Kawacza) i jego chroniące aspekty

Ochronna zbroja Dattatreji (Kawacza) to szczególna sadhana, w której przyzywamy błogosławieństwo Dattatreji do wszystkich części naszego ciała w celu ochrony przed wpływem niepomyślnych planet, szkodliwych duchów, chorób, powrotu złych skutków karmicznych itd.

Kawacza to boska tarcza Dattatreji, jego mistyczna siła, która otacza nas, gdy przeżywamy go z wiarą. Koncentrując się na różnych punktach ciała i umieszczając w nich różne rodzaje błogosławieństw i mocy Dattatreji, błogosławimy je, chronimy i czynimy niezniszczalnymi.

W tej praktyce nie tyle ważna jest wizualizacja, co siła wiary, oddania i gotowość przyjęcia błogosławieństwa Bhagawana Dattatreji.

„Niech Dattatreja przebywa na czubku mojej głowy w sahasrara-padma, tysiącpłatkowym lotosie i chroni moją głowę!

Niech on, władca światła księżyca, syn Anasuji, chroni moje czoło!”

„Dattatreja-kawacza”

Komentarz:

Dattatreja jest Bhagawanem, Światłem czystej świadomości, który przejawia się w formie bóstwa Księżyca (Soma), dlatego panuje nad światłem księżyca na zewnątrz i wewnątrz jogina, chroniąc jego soma-czakrę.

„Niech przebywa w adźńa-czakrze, panując nad manomaja-koszą.
Przybierając formę światła, niech chroni moje oczy!
Przybierając formę dźwięku, niech chroni moje uszy!”

„Dattatreja-kawacza”

Komentarz:

Dattatreja w formie Ciała Mądrości, niekonceptualnej świadomości, jest władcą mentalnego ciała. W formie nada i bindu jest władcą tanmantr wzroku i słuchu, jak również panem wszystkich widzialnych form i dźwięków.

„Przybierając formę zapachu, niech chroni mój nos!”

„Dattatreja-kawacza”

Komentarz:

Jako przewodzące bóstwo elementu ziemi i muladhara-czakry, przejawia się jako przestrzeń mądrości wielkiej równości (samarasja-widja) i włada tanmantrą zapachu, zapachem i zmysłem węchu.

„Przybierając formę smaku, niech chroni moją twarz!”

„Dattatreja-kawacza”

Komentarz:

Jako przewodzące bóstwo elementu wody i swadhisthana-czakry, przejawia się jako mądrość wielkiego zwierciadła (pratibimba-widja). Włada tanmantrą smaku, odżasem, smakiem i zmysłem smaku, chroniąc go.

„Przybierając formę Wed, niech chroni mój język!”

„Dattatreja-kawacza”

Komentarz:

Jako bóstwo ucieleśniające wiedzę wedyjską, przejawia się w trzech rodzajach mowy: niewyrażonej (para), oświeconej (paszjanti) i wypowiedzianej (wajkhari), chroniąc narząd mowy.

„Będąc ucieleśnieniem sprawiedliwości, niech chroni moje usta!
Będąc synem mędrca Atri, niech chroni moje policzki!
Będąc skarbcem boskiej wiedzy o swoim „Ja”, niech chroni mnie we wszystkich aspektach!”

„Dattatreja-kawacza”

Komentarz:

Będąc wszechprzenikającą świadomością, Dattatreja przejawia się w formie dew, bóstw-władców pięciu głównych i pięciu pomocniczych waju, przenikając całe ciało jogina i chroniąc je.

„Będąc Panem swar, niech przebywa w szesnastopłatkowym lotosie wiszuddhi i niech chroni moje gardło i głos!”

„Dattatreja-kawacza”

Komentarz:

Jako władca elementu przestrzeni, Dattatreja jest bóstwem wiszuddha-czakry i władcą syntetycznej, wszystko obejmującej mądrości (ekarasa-widja), chroniąc gardło i tanmantrę – subtelną formę dźwięku.

„Będąc Panem wszystkich istnień, niech chroni moje barki!”
„Będąc Panem wszystkich światów, niech chroni moje ramiona!”
„Będąc tym, który przekroczył sansarę, niech chroni moje pachy!”

„Dattatreja-kawacza”

Komentarz:

Dattatreja, jako wieczny Aćarja, jest Panem wszystkich światów i wszystkich dusz, które przez nie wędrują. Chroni wszystkie ścieżki karmiczne, wspiera praktykę dharmy, obdarza ramiona siłą służby i tapasem.

„Niech chroni moje dłonie w formie wielkiego nauczyciela nauki o duchu!”
„Niech chroni mój pępek w formie skarbnicy wszelkiej wiedzy!”
„Niech chroni mój brzuch w formie światła wiedzy!”

„Dattatreja-kawacza”

Komentarz:

Dattatreja, będąc połączonym z wiedzą wedyjską, jogą, advaitą i tantrą, przejawia się jako wielki Aćarja i mistrz całkowitego poznania. Chroni dłonie (symbol aktywności), pępek (centrum rozprzestrzeniania się witalności), brzuch (symbol ognia przemiany).

„Niech chroni moje pośladki w formie mistrza nad mistrzami!”
„Niech chroni moje narządy rozrodcze jako pan Atmana!”
„Niech chroni moje uda jako pan wszystkich trzech światów!”

„Dattatreja-kawacza”

Komentarz:

Dattatreja, będąc panem Atmana, duszy, która przejawia się w ciele, chroni także aspekty związane z karmą i samsarą: narządy działania, narodzin i wędrówki w światach. Jako mistrz mistrzów, ucieleśnia niezrównane poznanie.

„Niech chroni moje kolana jako ten, który przekroczył wszystko!”
„Niech chroni moje golenie jako ten, który usuwa złudzenia!”
„Niech chroni moje stopy jako ten, który przynosi szczęście!”
„Niech chroni wszystkie moje kończyny jako wszechprzenikający!”
„Niech chroni moje całe ciało jako ten, który zrodził się ze współczucia!”

„Dattatreja-kawacza”

Komentarz:

Dattatreja, będąc przejawem czystego współczucia i najwyższej wiedzy, otacza całość naszej cielesności ochroną i błogosławieństwem. W każdej części ciała, w każdej cząstce naszej istoty może być wezwany jako obecny.

„Niech On, najlepszy z krewnych, chroni moich bliskich!

Niech On, pogromca wrogów, chroni mnie przed lękiem przed nimi!

W aspekcie Shankary niech chroni mój dom, ogrody, majątek, ziemie i synów!

Jako Władca natury, niech chroni moją żonę!

Trzymając łuk Sārṅga, niech chroni moje bydło!

Jako Pan Māyi, niech chroni moje życie!

W aspekcie Bhaskary niech chroni moje pożywienie!

W aspekcie Księżyca niech chroni moje wygody!

W aspekcie Tripurantaki niech usunie mój smutek!

W aspekcie Pashupati niech chroni moje bydło.

Jako Pan całego stworzenia, niech chroni moje bogactwo”.

„Dattatreya-Kavacha”

Komentarz:

Gdy jogin przemienia się w iluzoryczne ciało Dattatreyi, budząc boską dumę, staje się centrum czystego Wszechświata w formie centralnego bóstwa. Cały świat również przemienia się wraz z nim i ukazuje się jako mandala – czyste wymiar bóstw, a całe otoczenie – krewni, zwierzęta domowe, bogactwo, pożywienie, rzeczy materialne itd. – jawią się jako jego orszak, magiczne emanacje i manifestacje.

Przywołując błogosławieństwo Dattatreyi w momencie przemiany, jogin otacza siebie i całe swoje otoczenie subtelną duchową energią czystego widzenia, chroniąc i błogosławiąc świat wokół siebie niewidzialnymi duchowymi emanacjami i wibracjami Dattatreyi, które mogą przejawiać się jako boskie duchy, anioły i inne istoty czternastu klas.

Dattatreya, jako wszechprzenikające bóstwo, przenika wszędzie i przebywa w domu w formie bóstwa domowego ogniska, w zwierzętach domowych – jako Shiva, Władca wszystkich zwierząt, w małżonce – jako Anagadevi, jego własna żeńska energia itd.

„Jako Vishahara, niech chroni mnie na południowym wschodzie, jako strażnik jogi.

Jako ucieleśnienie sprawiedliwości, niech chroni mnie na południu!

Jako pogromca wrogów, niech chroni mnie na południowym zachodzie.

Przyjmując formę Varahi, niech chroni mnie na zachodzie.

W aspekcie boga powietrza niech chroni mnie na północnym zachodzie.

W aspekcie Kuvery niech chroni mnie na północy.

W aspekcie Brihaspatiego niech chroni mnie na północnym wschodzie.”

„Dattatreya-Kavacha”

Komentarz:

Dattatreya przejawia się również w formie bóstw zwanych „lokadhipatis”, czyli tych, którzy patronują i chronią określone loki – obszary, wymiary, oraz w formie podporządkowanych im bóstw – lokapalas – strażników i opiekunów obszarów Wszechświata.

Na północy przejawia się jako Kuvera, bóg bogactwa i władca jakshów, na południu – jako Dharmaraja, na wschodzie – jako Indra, na zachodzie – jako Varuna (lub Varaha), następnie na południowym zachodzie i południowym wschodzie przejawia się jako Surya i Agni, na północnym zachodzie i północnym wschodzie przejawia się jako Vayu i Soma (lub Brihaspati).

Wszystkie emanacje Dattatreyi mają swoje funkcje i atrybuty oraz obdarzają jogina szczególnymi błogosławieństwami, ochroną i opieką, chroniąc go w określonych kierunkach.

„Jako Mistrz duchowych sił, niech chroni mnie z góry.

Nosząc na głowie długie kosmyki, niech chroni mnie z dołu.

Niech Dattatreya, najlepszy z muni, chroni mnie wszędzie, gdzie mogę być bezradny!”

„Dattatreya-Kavacha”

Komentarz:

Z góry Dattatreya przejawia się w formie drzewa linii Nauki – Schronienia, obejmującego wszystkie bóstwa, rishi, siddhów i świętych istniejących we Wszechświecie, a także w postaci trzech przebudzonych ciał Dattatreyi w trzech wymiarach oraz w formie pierwotnego Guru, który ma postać w iluzorycznym ciele nieodróżnialnym od postaci bóstwa.

Z dołu Dattatreya przejawia się w formie Shivy w aspekcie Mahamrityunjayi i innych, który chroni jogina przed przeszkodami z niższych światów.

W formie mędrca (muni), jako Nauczyciela, Mistrza, starca, opiekuna, obrońcy, Dattatreya zawsze i wszędzie chroni przyzywającego go jogina w każdych warunkach i okolicznościach.

„Dattatreya stwierdza: »Ktokolwiek przeczyta lub wysłucha tej „Vajra Kavachy (»Ochrony podobnej do diamentu«), zostanie pobłogosławiony ciałem twardym jak diament.

Jego życie będzie dłuższe.

Jako Dattatreya, sam to gwarantuję”.

„Dattatreya-Kavacha”

Komentarz:

Sam Dattatreya mówi, że ten, kto przywołuje go z wiarą, zawsze będzie pod jego opieką i ochroną.

„Śri Dattatreya jawi się jako człowiek poświęcenia, jako cieszący się przyjemnościami lub jako wielki jogin.

Przewyższa pary przeciwieństw, takie jak smutek-radość itd.

Jego intencje z pewnością się realizują. Jest wyzwolony. Jest wszechobecny”.

„Dattatreya-Kavacha”

Komentarz:

Dattatreya jako Bhagavan posiada zdolność przejawiania się w dowolnych formach i postaciach, odpowiednich do okoliczności. Może przejawiać się jako dowolne bóstwo, człowiek, duch, anioł itd., przejawiając swoje działania bez ograniczeń dla dobra istot żyjących.

„Po wyjaśnieniu tego, Dattatreya, doskonały jogin, wyglądający na nagiego, zniknął.

Daladana, żywiący się opadłymi liśćmi, powtarzał tę „Kavachę” i osiągnął Oświecenie.

Myśliwemu Duraswarze nadano ciało podobne do diamentu tylko dlatego, że słuchał tego hymnu”.

„Dattatreya-Kavacha”

Komentarz:

Błogosławieństwo Dattatreyi przenika nawet tego, kto, nic nie robiąc, podobnie jak myśliwy Duraswara, po prostu słucha hymnów, opowieści o nim i wspomina jego cechy i formy, a co dopiero mówić o tych, którzy recytują mantry, wykonują tapas, wizualizacje i przemiany, przyzywając jego błogosławieństwa.

Błogosławieństwo Dattatreji: owoce praktyki czczenia, wizualizacji i recytacji mantr

„Praktykujący tę wiedzę otrzymuje owoce czczenia ośmiu form (murti) i ośmiu mantr.

Ten, kto codziennie we właściwy sposób praktykuje wiedzę przedstawioną tutaj,
zdobywa zasługi oczyszczenia, jakie przynosi kult Waju, Agniego, Somy, Adityi, Brahmy, Wisznu i Rudry;
uzyskuje owoc powtarzania mantry Gajatri setki tysięcy razy,
mantry Maha-Rudry setki tysięcy razy,
mantry Pranawy („Om”) dziesiątki milionów razy;
usuwa grzechy setek poprzednich narodzin,
oczyszcza karmę społeczeństwa,
oczyszcza się z grzechu zabicia bramina,
oczyszcza się z grzechu zabicia krowy,
otrzymuje zasługę dawania złota (równego wagą kapłanowi) i innych darów rytualnych,
oczyszcza się z dawnych przerażających grzechów,
uwalnia się całkowicie od wszelkich grzechów,
uwalnia się od grzechu złamania postu i spożywania zakazanej żywności,
osiąga owoce wszystkich mantr i praktyk wszystkich jog,
staje się braminem, który poznał Brahmana.

Niech więc wielbiciel Pana zrozumie to nauczanie i dzięki temu osiągnie owoce niezliczonych zasług!
Tak oto stanie się dżiwanmuktą (wyzwolonym za życia)”.

„Dattatreja-upaniszada”, rozdz. 3

Dattatreja zapewnia, że ten, kto medytuje nad jego obecnością, koncentruje się na jego duchu (bhawa), formach, cechach, właściwościach, ciele iluzorycznym – zawsze będzie przez niego pobłogosławiony.

Śri Dattatreja jest zawsze gotów obdarzyć swoją boską łaską.

Błogosławieństwo Dattatreji to nieprzerwany, świetlisty strumień mocy (śakti-patha), rozświetlający impuls boskiego objawienia (anugraha-śakti), przenikający wszechświat i zstępujący do świata ludzi i innych światów.

Ten strumień błogosławieństwa wyłania się z bezprzedmiotowej przestrzeni Sahadźi – pierwotnej Pustki – Parabrahmana,
objawia się jako niezliczone twórcze przejawy (sahadźa-spanda),
twórcze boskie światło w sferach umysłu – Dżana-loka i Maharloka,
ukazuje swój majestat i potęgę w Swarga-loce i innych wymiarach.

W świecie ludzi objawia się jako święte teksty, symbole, znaki, mantry, murti (wizerunki), świątynie, aśramy, Nauczyciele, uczniowie itd.

Dzięki czczeniu Śri Dattatreji jogin zdobywa dżnianę – wyzwalającą wiedzę oraz boskie, iluzoryczne, świetliste ciało obdarzone doskonałością.

Ten, kto przeżywa jego błogosławieństwa, zostaje uwolniony od niewiedzy, wszelkiego cierpienia
i od skutków wszystkich działań (karma-phala).

Osiąga stan brahma-anandy, najwyższej błogości,
z którego nie ma już powrotu do sansary.

Dattatreja zawsze spoczywa w błogości niedwoistego stanu jedności całego istnienia (adwajty),
który opisuje jako sahadźa, Śiwa lub sahadźa-samarasa (naturalna jedność smaków).

Aby zrozumieć Dattatreję i jego Ścieżkę, potrzebna jest sadhana.
Umysł i duchowy rozum (buddhi) muszą zostać oczyszczone z zaciemnień i nieczystych tendencji (kleśa),
i stać się gotowe na objawienie świetlistej mądrości Dattatreji,
przebywającej w tajemnych głębinach duchowego serca.