Inicjatywa dla Uniwersalnego Oświecenia (Arruppadai)

Według siddhów, przyczyna istnienia iluzji w naszym życiu nie ma jedynie charakteru osobistego — ma również charakter zbiorowy. Przecież jednostka jest częścią czegoś większego — całej ludzkości.

Co trzyma nas w sansarze? Magia zbiorowych przekonań. Świat zewnętrzny wygląda tak, ponieważ taka jest nasza świadomość. Nauczono nas widzieć świat takim, jakim się nam teraz jawi. Ale możemy to zmienić.

Świat wokół nas jest niczym innym, jak zbiorową wizualizacją, rezultatem przeszłych mentalnych śladów, swoistym zbiorowym kontraktem, konwencją.

Mamy wspólne karmiczne widzenie, które sprawia, że jesteśmy śmiertelnymi ludźmi. Świat się zmieni, jeśli zawrzemy nowy „zbiorowy kontrakt” i osiągniemy „czyste” widzenie, w którym nie ma starości, cierpienia ani śmierci, lecz istnieje życie wieczne, nieśmiertelność, nieskończoność, wolność, wielkość, piękno i harmonia.

Człowiek współczesny to istota przejściowa na drodze do bogo-człowieczeństwa. Dzisiejsza ludzkość to pomost na drodze do bogo-człowieczeństwa. Zmieniając siebie poprzez nauki Laja-jogi, zmieniamy świat. Wyzwalając się z iluzji, oczyszczając umysł, otwierając nieskończoność w sobie, odkrywamy nowy świat – mandalę czystego wymiaru, „czystą ziemię”, gdzie życie jest wieczne, nieskończone, gdzie panuje harmonia, piękno, miłość, gdzie święte, sakralne widzenie świata jest normą, a wielkość, świętość, boskość, czystość, transcendencja, uniwersalność, tajemnica, nieskończoność i gra należą do każdego.

Swami Wisznudewananda Giri

Obecnie względna sytuacja we Wspólnocie Sanatana Dharmy w krajach WNP jest taka, że całkiem sporo osób poważnie interesuje się nauką Laja-jogi. Wielu stara się wykonywać praktyki, które otrzymali podczas odosobnień. Jednak bardzo ważne jest, by nie przeoczyć faktu, że każde nauczanie ma sens, działa i przynosi prawdziwe rezultaty tylko w kontekście przekazu. Jeśli tego kontekstu nie ma — nauka nie działa.

Co oznacza zasada „przekazu”? Oznacza to, że należy ustanowić trwałą, głęboką duchową więź z nauczycielem oraz z tymi ludźmi i strukturami, które go reprezentują. Ustanowiwszy taką więź, powinniśmy ją pielęgnować i nieustannie pogłębiać — czyli cenić ją jak coś drogocennego.

Zasada duchowej świętej więzi między nauczycielem a uczniem zakłada aktywną współpracę obu stron. Nie tylko nauczyciel się objawia, nauczając, lecz także uczeń aktywnie się przejawia, dając nauczycielowi znaki, że więź została nawiązana, że działa, że „proces ruszył”.

Wielu uczniów to rozumie. Aby nauczać dalej, Mistrz musi widzieć, wiedzieć, czuć i dostrzegać, że Laja-joga jest dla ucznia bardzo ważna, że jest dla niego tak samo cenna jak dla samego Mistrza, że jego słowa i wskazówki są realnie stosowane w życiu, a nie tylko podczas seminariów.

Mistrzowie sztuk walki, siddhowie starożytności nauczali właśnie w ten sposób — proces nauczania nie ograniczał się do przekazu technik, ale był czymś więcej. Mistrz nie tylko dawał uczniowi wiedzę, ale wprowadzał go w inny wymiar życia, prowadził przez próby, pomagał w hartowaniu woli, odnalezieniu pustki serca, oderwaniu się i odnalezieniu siebie.

Oczywiste jest, że kiedy uczniów jest wielu i mieszkają daleko od nauczyciela, nie jest to proste. Mimo to, Nauczyciel nieustannie stara się zwrócić uwagę uczniów i kandydatów na wagę duchowej więzi — na to, że prawdziwy uczeń żyje tymi samymi troskami co nauczyciel, dąży do wypełniania wszystkich jego wskazówek, aktywnie współpracując i przejawiając obecność oraz uważność wobec swojej najważniejszej duchowej więzi.

Jeśli uświadamiamy sobie nasz wybór i nasz los — Laja-joga siddhów, wspólnota, nauka i Nauczyciel — to logiczne jest, że będziemy chcieli zrobić wszystko, co w naszej mocy (a nawet więcej), by ten wybór uzasadnić i urzeczywistnić. Najlepszy sposób praktyki to naprzemienne łączenie odosobnienia, retritów ze służbą wobec ponadjednostkowych, wzniosłych ideałów. Tak właśnie żyją mnisi. Jednak uczniowie-świeccy często nie przywiązują do tego wagi.

Praktyka duchowa Laja-jogi to nie tylko wewnętrzna medytacja, pranajamy i kontemplacja w samotności czy na retricie. To także przemienianie zewnętrznej przestrzeni w „czystą” poprzez kontemplację w działaniu, w codziennym życiu i służbę siłom ponadindywidualnym.

To aktywne wnoszenie w życie zasady uważności, opartej na wewnętrznej pustce. To świadome otwarcie się na uniwersalne siły oświecenia i współdziałanie z nimi.

W miarę naszego postępu w kontemplacji, przestrzeń zewnętrzna, która nas otacza, powinna się zmieniać — bowiem w rzeczywistości przestrzeń zewnętrzna nie jest oddzielona od wewnętrznej: to także świadomość, czyste światło. To ważne, by to zrozumieć. Ważne jest wykonywanie karma-jogi, przyswojenie zasad służby. Poprzez służbę odkrywamy nowe wymiary, nowe przestrzenie „czystego widzenia”, poszerzamy świadomość, uświadamiamy sobie nowe energie płynące z przestrzeni Wszechświata i nawiązujemy z nimi współdziałanie.

Dobry praktyk zawsze stara się „przyciągać”, koncentrować energię Oświecenia z przestrzeni, nasycać nią swoje otoczenie, zmieniać za jej pomocą swoje życie. Tak samo, jak człowiek świecki – biznesmen, myśląc o bogactwie, stara się „przyciągnąć” do siebie energię dostatku i powodzenia, czyli błogosławieństwo Bogini Lakszmi — tak i my powinniśmy, poprzez służbę, starać się przyciągać do siebie energię „czystego widzenia”, oświecenia, boskiej mądrości, błogosławieństwo bogów i siddhów, czystości, piękna, harmonii, zdrowia, długowieczności, nieśmiertelności, gry, uniwersalności, wieczności, nieskończoności — błogosławieństwo Bogini Anugrahi – siły boskiego samourzeczywistnienia i objawienia. Służba to swego rodzaju magiczne działanie przyciągające te siły z Wszechświata. Im częściej je przyzywamy, tym wyraźniej się w naszym życiu przejawiają, pomagając nam.

W związku z tym, wewnątrz Światowej Wspólnoty Sanatana Dharmy powstał ruch „Arruppadai”.

„Arruppadai” to zgromadzenie bezinteresownych sług i ochotników szerzących naukę, lub inaczej – służba siłom Oświecenia Kosmicznego.

Słowo „Arruppadai” pochodzi z tamilsko-siddhowej tradycji i oznacza wskazanie drogi ku Oświeceniu i „Wielki Przejście” ku nieśmiertelności całej ludzkości. Jednym z wielkich siddhów, którzy dali to wskazanie, był Bogānātāra, znany w Chinach jako Bo‑yang.

Setki i tysiące lat temu siddhowie złożyli ślub służby ludzkości poprzez własne Oświecenie. „Arruppadai” to przekazywanie tej ścieżki wszystkim – bez względu na religię, narodowość, kastę, wiarę czy płeć.

Siddhowie, kierując się miłością i współczuciem, dążyli do tego, by wszyscy ludzie świata osiągnęli szczęście, nieśmiertelność i harmonię. Ich ideałem było uniwersalne przejście ku Oświeceniu na skalę całej planety („loka sanggraha”).

Właśnie w tym celu ustanowiono Światową Wspólnotę Sanatana Dharmy i uczyniono „Arruppadai” zasadą służby. Mistrz zwraca się do uczniów-świeckich z prośbą o wrażliwe i świadome utożsamienie się z tą nową inicjatywą – jako przejaw energii siddhów, energii Gurua i energii Divya Loki – oraz uczestnictwo w jej działaniach. W istocie ruch ten istnieje od dawna i nic nowego nie zostało stworzone – przez wiele lat są ludzie, którzy aktywnie wspierają mnichów, ruch, projekty Divya Loki, organizują wydawnictwa, wykłady, odosobnienia itp.

Nowość polega na tym, że teraz działalność ta została sformalizowana – nadano jej nazwę i zdefiniowano sposób działania zarówno na poziomie międzynarodowym, jak i w lokalnych ośrodkach Dharmy.

Są też dwa inne główne aspekty, które warto wyróżnić:

1. Mistrz zawsze stara się przekazywać naukę tak, by uczeń sam dokonał świadomego wyboru służby i współpracy – opierając się na wewnętrznej uważności i wolności, a nie na czyichś nakazach czy żądaniach.
   
   
2. Mistrz zdaje sobie sprawę, że wielu uczniom ważne jest poznanie jego planów, opinii na temat działalności wspólnoty, jej perspektyw czy strategii wobec świata i społeczeństwa. Często zadają pytanie: „Co konkretnie robić?” – i dokument o strukturze „Arruppadai” ma stanowić odpowiedź.
   
   

Kolejny aspekt dotyczy konkretnych działań realizowanych przez wspólnotę: znaczące, długoterminowe projekty, których mnisi ze względu na styl życia i ograniczone zasoby sami nie są w stanie zrealizować, a które mogą wynieść naukę na zupełnie nowy poziom, przynosząc ogromne dobro uczniom i całej ludzkości.

Należą do nich: „Divya Loka”, „Dharma-centra dla świeckich”, „Muzeum-ashram 108 mahāsiddhów”, „Powszechne Oświecenie”, „Wielkie Przejście”, „Prakřita-siddhi”, „108 świątyń – jedności wszystkich religii”, „Kaya-kālpā”, „Yoga Nidra”, „Pięć kroków ku nieśmiertelności ludzkości”, „Tłumaczenia dzieł siddhów”, „Mahāmāyā” i inne.

W naturalny sposób wymagają one świadomego zaangażowania, silnej koncentracji intencji wielu osób, znacznych środków i organizacyjnego wsparcia.

Wierzymy, że ich realizacja przyniesie uczniom nieocenione korzyści: jeśli zbudujemy dobry ośrodek odosobnień (również dla ’ciemnych’ retritów) — będzie tam można praktykować. Jeśli opublikujemy teksty – pomogą w świadomości drogi ku Wyzwoleniu. Jeśli rozwiniemy ashramy „Kaya-kālpā”, „Yoga Nidra” — staną się narzędziami realizacji Siddhi.

Zasada uważności nie oznacza jedynie pasywnego „nieczynienia” czy bezsilnego pogodzenia się z losem. Osiągnięcie naturalnego stanu oraz praktyka świadomości powinny wyrażać się jako głębokie zrozumienie i poczucie, że mamy realny wpływ na świat — możemy go zmieniać, ulepszać, przekształcać dzięki świadomej obecności i sile intencji.

W istocie świat jest projekcją świadomości.

Być obecnym, wejść w stan naturalny, oznacza wejść w Jednię, w stan Boskiego Stwórcy — i choćby odrobinę wpłynąć na rzeczywistość siłą własnej sankalpy, sprawiając, że stanie się ona choć trochę piękniejsza, harmonijna, bardziej nasycona szczęściem, miłością, czystością, mądrością bogów i światłem Oświecenia.

Właśnie w tym duchu powołano w ramach wspólnoty świeckich ruch „Arruppadai”.

Nadchodzi czas nowego świata — czas Wielkiego Przejścia ku nowemu człowieczeństwu — bogo-człowieczeństwu.

To my sami wybieramy świat, w którym będziemy żyć jutro.