Pytanie:

Guru, co sprawia, że dana nauka lub tradycja duchowa jest autentyczna, prawdziwa? Jakie są kryteria?

Odpowiedź:

To dobre pytanie. Nawet w Indiach nie każdy sadhu potrafi szczegółowo na nie odpowiedzieć.

Czasem niektórzy uczeni, badacze czy duchowi poszukiwacze próbują rozważać, czy dana nauka, czy linia przekazu jest autentyczna, czy nie. Osobiście nie przepadam za tym terminem – wolałbym mówić o „prawdziwości” i „pełni”. Ale nie wszyscy rozumieją, co to właściwie znaczy, i nie wszyscy zdają sobie sprawę, że każda głęboka tradycja, linia przekazu, dharmiczna rodzina ma swoje wewnętrzne oznaki lub standardy pełni i autentyczności przekazu – które są przekazywane z pokolenia na pokolenie, od nauczyciela do nauczyciela. 

Co więcej, mają one dość głęboko, a wręcz subtelnie i misternie rozwinięte własne metody oceny i sprawdzania uczniów. Ale nie wszystkich, a jedynie tych, którzy są wybierani na przyszłych nauczycieli, nosicieli linii, strażników nauki (vidyadhara).

Wybór i przygotowanie uczniów-vidyadhara to osobny, głęboki i interesujący temat.

Te metody są utrzymywane w tajemnicy w każdej rodzinie Guru – „pravarze” lub „kuli”, czyli w rodzinie sadhu – z oczywistych powodów: by nie można było ich ujawnić ani naśladować.

Dlatego zasadniczo rozważanie o autentyczności innych linii przekazu, nie należąc do nich i nie będąc wtajemniczonym, jest całkowicie bezużyteczne. Jeśli sam nie jesteś częścią tej linii i nie zostało ci to objawione, to nie masz możliwości zweryfikowania jej autentyczności – ponieważ nie istnieją uniwersalne kryteria poza samym istnieniem parampary.

Dlatego nie będę mówił o innych tradycjach, a jedynie o naszej.

Naszą tradycję czyni autentyczną osiem aspektów:

Przede wszystkim obecność guru-shishya-parampary – nieprzerwanej linii przekazu Moksha Dharmy.

Linia przekazu jest jak kanał, którym boska wiedza spływa od samego Absolutu, Boga-Stwórcy, wielkich bogów i rishi, siddhów – czyli świętych.

Podążamy dwoma głównymi liniami – północną, himalajską, od Sziwy, Dattatreyi, zakonu Dattatreyi, Juna Akhary odnowionej przez Śri Szankaraciarja; oraz południową – od siddhy Paambati, Guru Sziwaprabhakary Siddhajogi Awadhuty Brahmanandy z Kerali.

Z obiema tymi liniami, ich mistrzami, guru, bhaktami,  ja sam oraz moi uczniowie, utrzymujemy bliskie relacje.

To wszystko jest guru-shishya-parampara – „kanał” przekazu wiedzy.

Jednak poszukiwacze zazwyczaj mają bardzo mgliste postrzeganie, które nie sięga poza pojęcia „diksha”, „parampara”.

Samo pojęcie kanału przekazu wiedzy nie wystarcza – trzeba jeszcze zrozumieć, co się przez ten kanał przekazuje. Ale zwykle nie tłumaczy się tego nikomu poza nauczycielami – strażnikami linii.

Siedem skarbów

Tym kanałem przekazuje się siedem skarbów (sapta-ratna). Co zatem jest przekazywane?

“Shabda” – święty dźwięk pochodzący bezpośrednio od Absolutu lub Brahmy – Stwórcy, bądź jednego z wielkich Bóstw. Oznacza to, że przekazuje się mantry – czasem wystarczy jedna, ponieważ będąc sakralnym dźwiękiem pochodzącym od Brahmana, ma moc wyzwolenia.

“Shastra” – święty tekst.

Przekazuje się święte pisma tradycji – Upaniszady, Purany i inne teksty.

“Yukti” – prawdziwa metoda interpretacji filozofii wedanty, metod rozważania, które usuwają niewiedzę.

“Devata” – nieprzerwane połączenie z bogami, siddhami, rishimi lub wybranym bóstwem tradycji (ishta-devata), jego błogosławieństwo, metody oddawania mu czci (upasana) i przywoływania.

“Upaya” – konkretne metody praktyki różnych form jogi prowadzących do wyzwolenia, do doświadczenia samadhi.

“Kripa” – Anugraha lub shaktipat, fala boskiej łaski obecna w każdym pokoleniu oświeconych nauczycieli danej linii, która budzi uczniów poprzez satsang, guru jogę, samayę, darshany, sewę lub inne formy kontaktu.

“Anubhava” – najbardziej subtelne, a zarazem niezwykle ważne: to osobiste, mistyczne doświadczenie przebudzenia, które pojawia się w uczniu prowadzącym właściwą sadhanę. Powtarza się ono w każdym pokoleniu uczniów i jest potwierdzane przez mistrzów.

Anubhava nie jest przekazywana bezpośrednio, ale mogą być przekazywane metody jej rozpoznania i oceny.

Gdy obecne są wszystkie te elementy – linia przekazu jest w pełni autentyczna, pełna i kompletna.

Pełnia linii wyrażana jest poprzez specjalne święte przedmioty, symboli, które są przekazywane poprzez ceremonię lub nieformalnie uczniom – strażnikom linii.

Osobiście jestem zwolennikiem ceremonii.

Co jest przekazywane w naszej linii

Po linię przekazu guru-shishya-paramparze podczas dikshy przekazuje się mantry, naprzykład guru-mantra i inne, teksty  potrójnego kanonu – Upaniszady z komentarzami Śri Szankary oraz inne teksty, jak – upadesha nauczycieli linii.

“Yukti” – metoda prawdziwego rozważania, która zwycięża niewiedzę. Przekazywana jest w formie mahavakya – wielkich sentencji, które są szeptane do ucha strażnikowi linii, a także w formie wyjaśnienia przez Guru.

To również starożytna forma przekazu – sam otrzymałem ją podczas inicjacji mahāmaṇḍaleśvara na Kumbhameli w 2010 roku w Haridwarze.

W naszej linii pewnym mahavakyom nadajemy szczególne znaczenie w zrozumieniu i praktyce.

“Devata” – metody oddawania czci i przyzywania błogosławieństwa i mocy wybranego bóstwa – w naszym przypadku Adinatha awadhuty Dattatreyi.

“Upaya” oznacza, że wszystkie główne metody medytacji, kontemplacji niezbędne do oczyszczenia umysłu, wejścia w stan samadhi, osiągnięcia owocu nauki.

Otrzymujecie je poprzez przekaz ode mnie i moich uczniów.

“Kripa”, “Anugraha”  jest możliwa tylko wtedy, gdy w każdej generacji linii guru jest przynajmniej jeden przebudzony, który doświadczył samadhi. Mam nadzieję, że każde pokolenie moich uczniów będzie miało takich nauczycieli, jeśli będą właściwie prowadzić sewę i sadhanę i ten aspekt nigdy nie zostanie przerwany.

Szczególnie ważna jest obecność Anugrahy w każdym pokoleniu zrealizowanych nauczycieli.

Jeśli guru ma doświadczenie przebudzenia, samadhi – może je przekazać uczniowi.

To jego boska charyzma, która inspiruje, oczyszcza karmiczne błędy innych i przywraca boską moc pism i metod.

Ostatecznie linia utrzymuje się dzięki przebudzonym nauczycielom.

Na koniec, Anubhava – tutaj wszystko zależy już nie tyle od linii i Guru, ile od ucznia: od tego, jak sam prowadzi sadhanę.

Jeśli praktykuje właściwie i wytrwale, otrzymuje wszystkie niezbędne znaki realizacji i duchowe doświadczenia, o których mówi nauka – jak przeżycie niedualnego samadhi, czystego widzenia, kontemplacji, mudry szambhawi, jogi kundalini, nidra-jogi itd.

Istnieją szczegółowe metody weryfikacji tych doświadczeń w poszczególnych działach nauki, lecz tradycja nie pozwala ujawniać ich publicznie – aby uczniowie nie próbowali sztucznie ich odtworzyć.

A więc, według naszych kryteriów, linia przekazu jest prawdziwa i pełna wtedy, gdy obecnych jest w niej siedem drogocennych skarbów Dharmy Wyzwolenia – Moksha Dharmy.

Z satsangu Shri Guru Swamiego Vishnudevanandy Giri