Cywilizacja wedyjska – to upragniony obraz naszej przyszłości, fantastyczny, boski, cudowny obraz pięknej przyszłości, to bogocywilizacja bogoludzi.

To cudowna wersja rzeczywistości, w której nasze miejsce, gdzie żyjemy, jest czystą krainą nieśmiertelnych bogów, w której istnieją wszystkie sprzyjające warunki do praktyki Dharmy, rozkwitu, ewolucji i duchowego rozwoju dla każdego.

Przeszłość minęła i już nigdy nie powróci – z prawdopodobieństwem stu procent.

Ale przyszłość nieuchronnie nadchodzi – i nastąpi z prawdopodobieństwem stu procent.

Całe pytanie brzmi: jaka to będzie przyszłość?

Na całym świecie nieprzerwanie toczy się metafizyczna gra – walka różnych znaczeń, systemów wartości, różnych wariantów i scenariuszy przyszłości.

My także mamy swój własny scenariusz przyszłości – przyszłości, którą, uzbrojeni w naszą wiedzę o wszechświecie, tworzymy siłą naszej intencji, woli i myśli.

Nie próbujemy go nikomu narzucać, ponieważ – zgodnie z największym autorytetem, świętym Vasishthą – każdy może żyć w takiej wersji rzeczywistości, jaką sam wybierze.

Ile ludzi, ile narodów – tyle wersji rzeczywistości.

Nasza wersja przyszłości, nasza przyszłość – to nasz wspólny meta-historyczny dom, który tworzymy siłą myśli, kierując historią.

Od tego, na ile jesteśmy skoncentrowani na tej wersji, na ile wkładamy w nią siłę mentalną i każdą inną – zależy, czy się urzeczywistni, czy nie.

To scenariusz społeczeństwa przyszłości.
Podstawą dla tej wersji przyszłości może być rezolucja, którą przyjęliśmy na drugim kongresie aryjskim.

A więc cywilizacja wedyjska to dla nas świat, w którym:

● wszyscy ludzie widzą sens swojego życia w duchowej ewolucji i rozwoju;

● człowiek dąży do przezwyciężenia swojej niższej natury i stania się bogoczłowiekiem;

● każdy myśli twórczo, szeroko, globalnie, subtelnie, przeobrażając się z człowieka w człowieka Ścieżki (sadhu), z sadhu w świętego mędrca (dźńani), z dźńaniego w doskonałego (siddha), z siddhy w bóstwo (dewata), z bóstwa – w Demiurga, Stwórcę;

● świat, w którym przezwyciężone są cechy negatywne, konflikty, sprzeczności;

● świat, w którym to ludzie zarządzają rzeczywistością sansary, a nie rzeczywistość nimi;

● świat, w którym duchowa praktyka, duchowe wznoszenie się jest głównym sensem życia;

● świat, w którym sakralna, święta, boska strona życia nie jest ukrywana, nie jest maskowana, lecz stanowi istotę i przejawia się jako codzienna świętość;

● gdzie podstawą istnienia jest boska rzeczywistość, boskie istoty, święci i święte pisma;

● gdzie wszyscy czczą duchową więź ze sobą nawzajem, z bogami, ze świętymi i z Absolutem.